De Revisor. Jaargang 8

[p. 48]

Federico García Lorca

Suicide

De jongeman vergat zichzelf.
Die ochtend was het klokke elf.

Zijn hart was overvol geraakt
met vleugels stuk en bloemen nagemaakt.

Ging hij nauwkeurig na, dan vond
hij nog maar één woord in zijn mond.

Als hij zijn handschoenen uitdeed
viel dunne as over het kleed.

Het balcon ziet uit op een toren.
Hij voelde zich balcon en toren.

Kennelijk zag hij hoe de klok
hem stilstaand aankeek uit zijn hok.

Zijn schaduw lag er roerloos bij
op de witzijden divansprei.

De jongeman, wiskundig, steil,
brak de spiegel met een bijl.

Slagschaduw hozend uit het lek
overstroomde het waanvertrek.

vertaling Dolf Verspoor

uit Canciones, 1921/24