De Revisor. Jaargang 7

[p. 30]

H.H. ter Balkt
Praag

In het restaurant voor ladders

Een restaurant voor ladders
die uitrusten van het klimmen
Je bent hier niet welkom

Achter de ramen - spied maar -
zie je ladders, enkel ladders
Je bent niet welkom hier!

Dat stof daar houden wij van
De deur uit het lood, de scharnieren
bebost met stof als een helling

Ladders is dit rijke spijs
Jou niet, en ga weg met je dorst
Scheer je weg met je honger!

Heb jij reikhalzend uitgezien?
Koesterde jij een reëel verlangen?
Ben jij uitgegleden in de sneeuw?

Precies! en precies daarom
ben je hier niet welkom, ga
naar de uitgeblusten en hun herberg

Wij hier, aangeraakt
door dubbelzinnigheid noch door bederf
rusten uit van de klim en eten stof

[p. 31]

De partij

De partij is de eigenaar
van wat er in de lucht zit
en allerhande winden
Proficiat!

De noordenwind en de oostenwind mogen waaien
De andere winden worden streng bewaakt
Op hun kooien staan bliksems
Niet uitlaten! Levensgevaarlijk

Zwarte telefoons van de dorpen
langs de weg met duisternis
geasfalteerd, bellen elkaar
wanneer de partij slaapt

‘Deze stad is wel erg donker’
‘Dat komt, weet u, de partij
heeft een doek gehangen
over de zon maan en sterren’

Inmiddels rijdt de partij uit
in twaalf pikzwarte Tatra's
naar zijn Laatste Avondmaal
- O was het vanavond, peinst
de Staatsweg en tilt zijn stigmata

Het Recht op Slaap
overweegt de partij nog,
diep in slaap aan tafel
in Restaurant Stront
langs de Staatsweg

Op het kruispunt
van de oostenwind en de noordenwind
tikt stuiptrekkend, rinkelend
het verloren horloge van de eeuwen

Hradčany (de burcht)

Laatste Oordeelsdag
op de Sint Vitus
Hartslagen haasten zich

Het Slot
zit rechtop in zijn leger,
richt zijn hazeoren omhoog

Neem een kleur
uit de opstekende potloodpunten
Kleur de harten zilver en goud
Maak zilverkleurig de loop
van 't lot

Tweehonderd treden op
naar de hazehuizen
Wie hoog woont is bang

Die groene soldaat bij de poort
is eigenlijk een jager natuurlijk!
Maar hij schiet niet heus

Er is een massa te koop
in de Steeg van de Alchemisten:
met de hand ingekleurde gravures
zoet ijs en de verstorven doodsgil
in de Zwarte Toren

Werkelijk alles hoor
in dit Kastelenbos, Roodkapjes:
Een verdroogd babyhandje in een vaas
die bidt met zilveren handen,
wolven met een puntige muts op
Het lijken wel grootmoeders
maar ze zijn geschilderd

Hamerslagen;
niet eindigende stroom
van echo's voorbij de zilverwilg;
Kafka