De Revisor. Jaargang 7

Ad Zuiderent
Completa

Sneeuw van jasmijn en hagel van de lucht.
Mijn schuld dat de tuin wit lijkt, is het niet. Verdriet
was een groot woord, de zomer zou beginnen.

‘Ben je niet goed?’ Ik sta te plechtig voor het raam.
Niets laat ik binnen dat gevlucht is in een
doodskleed. Wat botte, wordt na weken al weer kaal.

Je vraagt het met de koffie in je hand.
Ik ruik het en draai bij, breng hagel
van suiker, sneeuw van droge melk tot stand.