De Revisor. Jaargang 7

[p. 21]

Marcel Koopman

Voor het net vissen

De visser kent de dood,
hij ziet de vissenogen zieltogen
tot zijn brood.

Eenvoudig valt de schemering
als hij de kurken klossen
aan de netten bindt.
Hij hoeft geen vissemaag te openen
om een ring te vinden.

De kringen op het water
stromen hem toe
van vissen vluchtensmoe.
Die zal hij vangen, later.

De glinsterende karper en de sombere zeelt
liggen in broederschap met bleke
lege buiken starend naar zijn eelt.
De paling schuift nu door het gras.
De man dankt, dit was de dag.

Een witte ster valt op zijn been.
Van zo ver weg dat hij het niet kan horen
luiden de klokken in de toren,
één voor één.

Herinnering

Ik daalde af langs een touw.
Er ging een bel
en herinnering versloot zich.
Het licht dat in de hal hing
brandde fel.
Ik was gewond, een weerloos ding.
Iemand begroette mij
met sneden van een schaar
en een opdracht die ik niet begreep.
De hal was groot, haast een hangar,
en van de zoldering
hingen meer touwen dan ik tellen kon.

Buiten gekomen wachtte mij een vrouw
die keek alsof zij met mij wou.
Ik voelde hulpeloos een laatste rafel touw.

Hoog stond de deurpost achter haar
in strak contrast tot het weemoedig handgebaar
dat weifelend was en waar.

Ik was gewond, een weerloos ding.
Wat kon zij nog van mij verwachten?
Ik droeg geen zalf, noch een gitaar.
Spreken wilde ik, maar zij
hief zacht haar vinger zonder ring
tegen haar lippen.

Er kwam een schemering over het hemelvlak
in een patroon met stippen.