De Revisor. Jaargang 7

[p. 20]

C.O. Jellema

Arquà Petrarca

Gelezen van hem niets. Zijn sarkofaag bekeken.
Laura alleen op school, omdat Mathilde Perk.

Voor de toerist, als elk dorp, lijkt ook dit tevreden,
herkent geen groten, het verdient aan een.

Mozart was, las ik, hier. Maar om de dichter
of om het ritje vanuit Padua? Als kind.

Pelde een perzik in de zin, beet gretig,
zag op de grond de omgekrulde schil.

Drie dingen: dat hij, oud, in deze stilte bouwde,
omdat de heuvel leek op zijn geboortestreek;

de kat zich om zijn koude voeten had gevouwen,
toen hij gevonden werd alsof hij sliep;

zijn laatste briefje aan Boccaccio luidde
- wat Rilke noemen zou: de eigen dood -:

‘schrijven en kijken naar het leven is mijn leven’;
drie dingen die ik nu voorgoed onthoud.

Anthropou symbolon

Ook jij bent bloed, vlees, buik met darmen,
een buidel door Apollo vastgesjord.
Als je voor mij je lendenen ontgordt
zal ik dat alles hebberig omarmen.

Te denken hoe je bent en het te zijn,
begeerte en het voorwerp van begeren,
mij voeden en als voedsel te verteren,
lucht en de long, de lippen en de wijn.

Nooit zoon en vader, van hetzelfde wezen,
hoe jij ook hebt geleefd en ik gelezen,
jij bent op mij en ik op jou jaloers,

vergeefs verbondenen, die, tweelingbroers,
gewaande wederhelft, het wonder willen:
ooit weg te wandelen in elkanders billen.

[p. 21]

Bollingen: jung

Huis aan het meer, mythische alma mater,
wier diepte spiegelt wolk en alpenwei.
Leer mij mijn moeder kennen: zie, het water
waist monotoon de strengste steen tot ei.

Dit dus de woonstee van een psychiater,
moderne psychopompos naar de overzij
van wet en wil. Het oud geboomte staat er
groen, onverschillig, maar symbolisch bij.

Voor onze ziel is het een doornroosjeburcht:
wie hier gaat liggen voor een lange slaap
ontmoet zichzelf na honderd jaar volmaakt

als evenbeeld, meisje noch knaap,
kust, wordt gekust, wekt en ontwaakt -
of wordt door woekerrozen in de droom gewurgd.

De moeilijkheid van het moment

Natuurlijk ligt
al wat er is
op het verwachte achter,
denk ik

aan winter in de herfst,
wanneer het vriest aan lente.

Van auto's op de film het
terugdraaiend wiel

ben ik beweging, tijd,
en hapering,

met om mijn enkels bonte beukeblaren,
nog vroeger sneeuw
die in mijn laarsjes smelt.

Te laat ontwaakt alweer, reeds legt
de morgenzon op het kozijn een glans
van monalisamiddeleeuwen, pauw-
blauw. Denk niet, dat het gelukkig maakt
vanuit een vensternis de tuinman
te zien, onder het blad vandaan
weer even groen gekamd het gras.
Een altijd ouder beeld geven
de spiegels weer. Verandering?
Open het raam en laat
het najaar binnen, dat van weleer.
Heb jij je tanden al gepoetst?
Heb ik mijn tanden al gepoetst.
Uw tanden hagelwit.