De Revisor. Jaargang 4

Tekst bij een tekening

Voorspel

In 1882 laat Friedrich Nietzsche in het atelier van de heer Bonnet te Genève een foto ensceneren waarop hij en zijn vriend Paul Rée voor een wagen gespannen staan. Koetsier is hun beider vriendin, Lou Salomé, die de heren met een zweepje ment.

Eerste en enige bedrijf: een herfstige namiddag op een tekening van Peter van Straaten.

Een eeuwigheid van waanzin en luciditeit later komt de inmiddels tot Zarathustra verworden Nietzsche een oude vrouw tegen. Het is Lou Salomé die in Freud haar vader heeft herkend.

L

Veelvuldig heeft Zarathustra ons vrouwen toegesproken, maar óver ons gesproken heeft hij nimmer.

Z

Over de vrouw wordt slechts door mannen onder elkaar gesproken.

L

Spreek ook gerust met mij over de vrouw, ik ben oud genoeg om het meteen weer te vergeten.

Nietzsche laat zich opnieuw voor Lou's karretje spannen en babbelt, als Zarathustra, honderd uit.

L

(hem onderbrekend) Merkwaardig, Zarathustra kent de vrouwen nauwelijks en toch heeft hij gelijk als hij het over ze heeft! Komt dat misschien omdat bij de vrouw niets onmogelijk is? Laat me je als dank een kleine waarheid meegeven. Ik ben tenslotte oud genoeg voor je.

Z

Geef me je kleine waarheid, vrouw!

L

Ga je naar de vrouwen? Vergeet dan de zweep niet!

Dit toneelstukje werd geschreven door Friedrich Nietzsche die de waarheid over zichzelf als man tracht te achterhalen door de waarheid om te keren en deze in de mond van een vrouw te leggen. De bewerking - ontleend aan ‘Von alten und jungen Weibern’ uit ‘Also sprach Zarathustra’ - is van

Louis Ferron