Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 59]

- XIV - [O Heere, in wiens macht alle ontsermen // is]⁺

O Heere, in wiens macht alle ontfermen // is,
en versmaet my doch niet, ic arm creatuere!
Om u gracie, Heere //, dat alle myn kermen // is,
want ic gesondicht hebbe, tsy mynder figuere.
Dus doogen vol tranen syn, o godtheyt puere,
therte maeckt clachtich, inwendich duer den noot;
memorie ompeyst, met grooten getruere,
myn leelycke sondige wercken bloot.
Dus nu dan, bekennende myn sonden snoot,
biddu myn troost, myn toevlucht reene.
O myn schepper & der heyliger kercken hoot,
aensiet u hantwerck vol drucx & weene.
Heeft my myn sonde gemaeckt voer dyn oogen cleene,
ic bidde u, Heere Godt, vol van genaden:
Heere, dwerck uwer handen en wilt niet versmaden.

+ [‘Nalezing’ deel III, p. 229] Verders, op het Referein XIV hadden wij moeten aanmerken dat A. Byns hetzelfde onderwerp heeft behandeld op den stokregel: Heere, en wilt u hantwerc niet versmaden.
(Zie uitg. Bogaers, bl. 389).

[p. 60]

 

Aensiet hoe ick in boosheden ontfangen // ben,

 

ende myn moeder ontsinck my in sonden;

 

wascht my, Heere, die betraent van wangen // ben,

 

op dat ic dyne gerechticheyt mach vermonden.

 

Theeft ooyt genade voer dyn oogen vonden,

 

dat biddende was, voer dyn godtheyt eersame;

 

dus bid ick u oock nu tallen stonden;

 

laet doch myn bidden u wesen bequame.

 

Al moet ic nu wesen voer u ongename,

 

denckt dat ic sonder u niet wesen en mochte.

 

Ic ben een werck, o goddelycke fame,

 

uwer handen, wiens sone tschaepken sochte

 

onder dystelen, doornen, daer lieffde in wrochte.

 

Ic ben mee dit schaepken vol van misdaden:

 

Heere, dwerk uwer handen en wilt niet versmaden.

 

 

 

Was ick goet, Heere, van u geschepen,

 

quaet heb ic my selven, o Heere, gemaeckt.

 

Tvlees heeft altoos groote archeyt begrepen,

 

ende den gheest inwendich dyn soetheyt smaeckt.

 

Mids dat my de sinnelycheyt heeft geraeckt,

 

daer broosche natuere toe halp te meere,

[p. 61]

 

ben ic gevallen; ic claech u naeckt:

 

weest myns genadich, het rout my seere.

 

Die beloofte die ghy u ledekens teere

 

in dat evangelium veel hebt gedaen,

 

syt dies gedachtich, almogende Heere;

 

want dyn woorden en mogen doch niet vergaen.

 

Wilt my doch in uwer genaden ontfaen;

 

want ghy alleene muecht my ontladen:

 

Heere, dwerck uwer handen en wilt niet versmaden.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Ghedenckt dat ghy my dmaecksel hebt gegeven,

 

& metten anderen schapen inde weirelt getelt,

 

& my verciert met een natuerlyck leven,

 

& oock in uwer schaeps cooyen gestelt.

 

Dus wordy, Heere, een ruwaert geschelt;

 

gouverneur myns geests, dat ic u belye;

 

onderhouder, in wien geen lieffde en smelt,

 

van alle creatueren, soo syde ghye.

 

Duer alle dit, Heere, siet doch opt sye;

[p. 62]

 

gedinckt niet meer myn sondich misdaet.

 

U bedruckt hantwerck, te desen tye,

 

syt doch myns genadich, myn toeverlaet,

 

eer ic in sonden mocht worden disperaet;

 

wascht all myn boosheyt, staet my in staden:

 

Heere, dwerck uwer handen en wilt niet versmaden.