Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2007 (nrs. 117-122)

[p. 99]

Dichter indien hij niet
Eva Gerlach

In geval van niet schrijven: schrijven. Aanwaaisels, kijkhoek, e-mails, stukjes in opdracht en bij elk woord dat geen vers troostelozer, totdat zo diep gezonken, verfrommeld, hevuild dat uit pure ellende, uitsluitend hij wijze van troost,

Er lag ook nog een geopend maagje opzij. Er zaten wat graankorreltjes of graszaadjes in en onderdelen van iets dat zo te zien ooit een kever was geweest. Plastic zakje binnenstebuiten over alles heen gedaan, zoals hondeneigenaren de poep van hun lievelingen opruimen, en dat weer in de vuilnisbak. Zijn botjes hielden elkaar stevig vast, ondanks het afknagen.

(Gisteren op het fietspad naar Abcoude ingehaald door een mevrouw met verzilverde krullen boven zo'n knalrode outfit. Ze had een bouvier aan de fietslijn, hij moest flink rennen om haar bij te houden. Terwijl ze langs mij schoten, voegde ze mij, ze keek me erbij aan, op commandotoon toe: ‘Schrik niet! Schrik niet!’ Dat dus in de repeat toen ik Kale Mus vond.)

Aan tuinonderhoud doen wij hier het volgende: 2x per jaar klimt a. op een schildersladder en smijt vrij veel groene modder naar beneden uit de dakgoot, waarna hij weer voor de tv gaat zitten en ik alles opruim inclusief de ladder. Meer hoeft er gelukkig nooit te gebeuren, dag,

Hai, ik heb je gebeld en in staat van plotselinge diepe verlegenheid de meest onbeholpen boodschap ever ingesproken tegen je antwoordfunctie. Benieuwd of het iets verandert. Wij gaan straks naar mijn moeder, zijn vanmiddag terug. Zulk mooi weer hier!

In de hoopvolle veronderstelling dat dit je bereikt,

Als ik je brief lees, is het of ik daar ben. Mooi, de geluidssneeuw. Ik hield zo van die transparante bollen met een wereldje erin vroeger, r ook. b vond het flauwekul en natuurlijk had ze gelijk, maar dat kon ons niet schelen. r liet een keer eentje stukvallen die iemand voor haar had meegenomen uit de Spaanse Rijschool in Wenen, binnenin ontvoerde een witte Lippizaner een klein meisje op z'n rug door de winternacht. Ik geloof dat

[p. 100]

hij vastzat aan de Stephansturm. Ongeloofwaardige troep tussen scherven en vocht, wij gingen gauw video's huren voor iets reëels.

Vakantie, god beware! Dinsdag sloeg de bliksem in ons huis. Mijn computer werd ineens zwart en van beneden klonk een gil. Ik rende 2 trappen af, b stond verward onderaan: ‘Er schoot allemaal roze licht langs de ramen.’ Ik was jaloers, zij ziet ook altijd alle ijsvogels en zo. Dus nu kan ik je niet meer bereiken,

echtlijnig bestaan, de dingen geven het voorbeeld, zij kennen geen slaap, spreken niet, hoewel lepeltjestaal, niemand weet - Natuurlijk veronderstelt dat een vertrouwdheid met het concept. Om enigszins een eierlepeltje te begrijpen, moet je het ooit gebruikt hebben, gehanteerd, in de mond genomen...

Het is aangenaam dat een Ding dit zo makkelijk toelaat - zich bijvoorbeeld niet ergert als je aandacht er langer dan 10 seconden op gevestigd blijft, geen klacht indient als je het ongevraagd aanraakt, geen aanstoot neemt, niet verschiet! Je kunt er snel in en net zo gauw weer eruit, en intussen rustig op je plek ertegenover blijven zitten - geen noodzaak om vanuit de verte, of om een hoek, of door een venster - of van onder de tafel, zoals lang geleden, in kikkerperspectief-

En als ik zeg dat ik alles van je zou willen, bedoel ik dat. Welke dingen omgeven je, maken dat je veilig bent in je wereld van omtrekken, functies? Op wat voor stoel zit je? (als ik daar zit heb ik jouw rug, benen, armen). Wat ligt er om je heen als je werkt? (Ik heb het kompas van mijn vader, de kurk met een spijker, de plastic draak met twee koppen: jij? wat grijpt je, wat boeit je?)

Maar jij, maar jij! (alles gaat al kapot als ik ernaar wijs.) Wat heb ik nu weer gedaan, gelaten, verpest. Al die woorden zonder stem! en niet de mogelijkheid om direct te zien wat ik omver heb gesmeten en dat dan als de bliksem, voor iemand het merkt, weer rechtop, in elkaar, terug op zijn plaats te zetten,

...Was ist geschehen, warum springt das kleine Kaninchen da unten, warum sieht man gleich, daß es springt? Alles ist so befangen...