|
| |
| |
| |
Jan Volker Röhnert
Vier gedichten
Er was eens
Het is de roest op de haak
van een gele hijskraan, die deze
zomerdag verklaart die plotseling
uit de winter dooit zoals
een dag van jaren geleden in de herinnering
ineens de dag van vandaag
vanmiddag is, wit en stil
als berkenbast tegen het licht.
Je weet niet meer waar je bent.
Het ligt je op de tong, maar toen
kenden we de naam toch niet.
Wat een schoonheid van een gele kraan
die roerloos staat, waarvan
de glinsterende roest de stalen mantel
wegvreet. De film die de schaduwen
draaien op het flitsende dak van de trein -
de rest moet je vergeten.
De waarheid zijn de heldere
geluiden van heel ver weg, die
er zijn en dan weg en duizend
| |
| |
| |
History works
Hier, langs de oude spoor
grootvader, bij de afrastering, zijn
Hij had niet veel verteld.
Hij was in de oorlog geweest.
moesten ze eruit, Fransen
Nu groeit er gras over de
rails, het hout verkleurd,
water in de barakken, vijftig
jaar later lijken gevonden
Het executiepeleton zelf door
Modder, een kunstmatig bed
voor de beek, evenwichtsbalken
oefening voor mijn voetzolen.
Het was makkelijk je eigen botten
weg te gooien waar ze dan
| |
| |
Mijn dode grootvader had niet
over andere dingen gesproken.
Daar groeit nu ook gras overheen, vijftig
naar de autoweg, waarvoor zij
stenen moesten kloppen, Belgen, Russen
Fransen..., of moesten ze
de bomtrechters opruimen?
Met natte schoenen, hier, de
Ook die kan er niets aan doen.
| |
| |
| |
Grondgedachten over de avond Nr. 2
De avond is dezelfde, smog &
met de blauwe plastic emmer
die ik vanmorgen beneden in het trappen
huis liet staan en nu naar boven
draag, de gedachten zouden
niet denkbaar zijn zonder de novelle,
1835, die ik in de bibliotheek op de plank
liet staan zonder haar uitgelezen
te hebben, Ludwig Tieck, ik zou wel willen
dat deze avond zo blauw was als
een vergeetmijnietje of geel als
sleutelbloem of wat er verder nog voor
namen zijn die ik vergeten ben
omdat ik ze nooit gekend heb, nog
maar net kan ik mij de betekenis
van het woord blauw in het Engels
herinneren, maar blauwe ogen heb
ik niet, en zelfs ook geen
buurvrouw op wie het lied bleek-
blauwe ogen slaan kan, een blauwe voetnoot &
een hemelsblauwe japon heb ik al
lang niet meer gezien, denk ik
en elke avond hetzelfde, kaas
met blauwe schimmel, op de radio
de domme blauwe mislukkelingen
substantie, denk ik, terwijl
plastic emmer zich weer zal vullen.
Alsof die blauwe avonden in
Frankrijk er nooit zijn geweest.
| |
| |
| |
Autobahnkreuz Hermsdorf i. Th.
Van de paradegroet van de Führer bleef in onze
herinnering de foto bewaard
van een overgrootvader die nog had meegewerkt
aan de bouw van het viaduct
& ruïnes van de barakken in treurige, donker
blauwe waterpoelen, prikkeldraad &
waarschuwingsbord Niet ontplofte munitie!, vijf-
honderd meter van het dorp, die de buiten
posten vormden van het kz
Dat was de persoonlijke kant van Mein
Kampf, cadeau bij huwelijken zoals dat
van mijn grootvader, die tanks
oplapte aan het oostfront, later
de autobussen van Staatsbedrijven
vol afdrukken van laarzen harde rubber en kettingen
nu elk uur filemeldingen of
projekten van de minister voor verkeer die
doden leveren, opgeblazen wegdek en uit het
gewapend beton geslingerde stukken graniet vandaag
net als gisteren, stuk voor stuk: A4 en A9, de
westelijke of oostelijke afrit (belangrijk
voor de aanvoer van materieel &
troepen) geeft de kolonnes
over drie banen de ruimte:
Hügel Teer & Betonwagens, een groene strook
die van totaal niets droomt, geluidsweringen schroot
lucht van lood verzadigd & elke wagen
een paradetank die nieuwe afdrukken
| |
| |
in het verwrongen vlechtwerk
van betonijzer hangt een klomp steen: ze
blazen de bruggen op, er zijn
nog pijlers, dat is de werkelijkheid
vertaling: willem van toorn
|
|
Auteursrechtelijk beschermd