Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2004 (nrs. 105-108)

[p. 114]

Bärbel Geijsen
Gedichten

Of ze ook in het wit haar springveren
krullen trekt, haar wenkbrauwen
opstroopt tegen vreemden, het kan toch
haast niet anders of ze komen haar niet
nader dan ik, die haar al die jaren zonder
het te weten zocht toen ik was weggegaan
koud, kouder, ijskoud.
Hoe ze haar ragharen hoofd schudt,
het klopt nog steeds. Handen, verschuivend
lucht, woorden of witte bloedlichaampjes nu
op weg naar de verkeerde plek. Dom
om zo ver weg te gaan, nooit meer
iets gevonden maar kijk eens hoe
ik ben gebleven, al tien jaar
lag mijn rattenhart in het tupperwaretje
van haar vriezer te wachten tot ik opgewekt
weer verder kon.

[p. 115]

 

Het gaapt me aan, het gat

 

vol ongeloof. Dit niet voorzien

 

is het domste wat ik mij gebeuren

 

liet. Misschien kan ik alsnog

 

het einde broeden. Hoe ze bedolven

 

worden longen vol, zand in de raderen.

 

Ondertussen graven zes handjes braaf

 

aan de valkuil, een vredig tafereel.

 

Rondom staan ongemerkt al heel wat

 

vrouwen hun veelbetekenende blikken

 

aan elkaar te scherpen, een web dat

 

alles prachtig af had kunnen dekken

 

om het echt te maken. (ik, te luid

 

roepend dat ik hier maar eens lekker

 

ga liggen, zes glimmende ogen geven

 

me een trapje na). Hoor, ze roepen

 

me geloof ik al. Stemmen klimmen

 

op de rand maar worden er weer

 

afgetrapt. De kanten brokkelen

 

net zo lang tot alles er als altijd inpast.

 

Behalve ik dus en de drie paar schoenen

 

zonder welke ze vast reddeloos

 

verloren zijn.

[p. 116]

Een verre vriend

 

Je hebt een verre vriend,

 

hij zag je gaan met lange rokken

 

en de klompen waarvoor hier zelfs

 

geen woorden zijn. Nu loop je

 

aan de hand van beschrijving,

 

bescherming van niks.

 

Ze vragen je nu en later

 

nooit meer terug maar jij,

 

jij timmert lekker aan de weg

 

naar nergens. Dat had je gedacht

 

dat als bedacht verleden

 

er ook een toekomst te spelen zou zijn.

 

Je hebt een verre vriend.

 

Koester hem, hij weet ervan

[p. 117]

Zeeweg

 

Nee zo was het niet, ze schudt

 

vanouds het hene hoofd en weer

 

vallen er vruchtbare herinneringen

 

uit haar hersenstam. Graaft zich

 

alvast in een grijs verleden,

 

hervindt zich minder dan voorheen

 

en ook de zee is ver te zoeken

 

zou je kunnen zeggen maar zij heeft

 

allang het zwijgen toegedaan,

 

teruggetrokken in een schulp zo groot

 

dat je hem niet eens tegen je oor

 

hoeft te houden. Met oogkleppen

 

lijkt deze middenberm een uitgestrekt

 

natuurgebied. Zou ze hier nog kunnen

 

aarden, omringd door opschietende

 

herinneringen te kijk staan als vergaand

 

verleden? Ze zou zich niet moeten verzetten,

 

het komt niet maar het gaat vanzelf.

[p. 118]

 

De verwachting is als volgt:

 

dat de dagen korter worden,

 

je van je pak van stekeligheden

 

nauwelijks nog iets aan zult trekken

 

want wie ziet je nog zitten

 

te schuiven met regels die je eerst

 

enorm verzetten. Je zult proberen

 

tijd te maken door zin

 

voor zin naar voor te halen

 

wat in het licht van weer

 

een nieuw begin natuurlijk

 

niet te doen is, steeds

 

te laat komt om een laatste

 

weids gebaar te maken naar jezelf

 

en voor je het weet ben je weer

 

dagen achterop.

[p. 119]

Venta Santa Barbara

 

We zijn niet ongehoord voorbij gegaan,

 

zo stellen we ons voor, maar lopen desondanks

 

zoals bedacht het uitgestippeld pad.

 

De kinderen dragen dingen aan die wij helaas

 

niet kunnen plaatsen, wij zijn tenslotte niet

 

van hier, proberen het te lijken zoals steeds

 

onopgemerkt te gaan als iedereen

 

door ons nauwkeurig opgemerkt.

 

Misschien was het de valse start, de noodzaak

 

een gesprek te voeren waardoor je niet gewoon

 

kunt kijken maar met bevreemde ogen

 

jou ziet gaan. Op de terugweg, een illusie armer

 

die dit keer niet eens de jouwe werd, groet je

 

naar de buren met hun kroost waar je tenminste

 

nog was blijven hangen toen je om een fietspomp vroeg.

 

Of was zelfs dat niet jij maar slechts de onbekendheid

 

met je banden en hun vreemd ventiel?