Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2004 (nrs. 105-108)

[p. 110]

Hans Kloos
Twee gedichten

Onder de straatlantaarn
staat een bed.

Twee luie bruine stoelen aan het voeteneind,
tegen de staande schemerlamp
leunen een gebutste saxofoonkoffer
en een geborduurd melkmeisje.

Hangend op de randen van een aspergepan
schommelt in de wind een rondhouten crucifix
en achter het venster van de oven schemert
het bolle duister van een vuilniszak.

Een jonge vrouw laat haar vingers glijden
langs de spijlen van het hoofdeind,
strijkt een herfstblad van het matras
en vleit zich voorzichtig op haar zij,

schrikt als door de dood gestoken overeind
terwijl natte vlekken zich aftekenen
op haar linkerarm, heup en dij -
het heeft vandaag geregend.

Het is een kwestie van tijd
weten de ouden van dagen
hier aan de achterkant
van het bejaardenhuis

bloemlezen de morgensterren,
de illegalen en studenten
uit in jaren vergaarde huisraad
als de limousine van de dood is geladen -

[p. 111]

 

de fragmenten lossen op

 

in andere huishoudens,

 

dienen buurtkinderen tot helm,

 

microfoon of trampoline

 

 

 

tot de ochtend aanbreekt

 

waarop de vuilnismannen zich ontfermen

 

over de onverteerbare resten

 

van een mensenleven

[p. 112]

Harshandig

 

Zwarte glans tussen groene algengroei,

 

oude man met duizend vingers

 

- geen bos of park dat mij

 

vroeger zijn naam geleerd heeft,

 

geen slang fluistert hoe ik heet.

 

 

 

Ik ben vandaag in de boom geklommen.

 

 

 

Juichend springt het kind van vier

 

uit het zes kleuters hoge klimrek,

 

de man hangt aan zijn handen,

 

laat zich behoedzaam vallen -

 

hoogtevrees komt met herinnering.

 

 

 

Ik ben vandaag in de boom geklommen.

 

 

 

In deze kroon heb ik goed zicht

 

op de stoet van de koningin

 

of een uitvaart - zaag je

 

uit dit soort hout een doodskist

 

of de planken voor een boot?

 

 

 

Ik ben vandaag in de boom geklommen.

 

 

 

Geen duif, eekhoorn, ekster te bekennen,

 

geen blad dat valt, dat ritselt in de wind

 

die niet waait in de stilte van mijn tak

 

die niet wordt verstoord

 

door het knagen van een houtwurm.

 

 

 

Ik ben vandaag in de boom geklommen.

 

 

 

Namen zijn hier achtergelaten - braille

 

voor de zienden - uit liefde, verveling, de lust

 

tot snijden, als de laatste daad

 

van een grijze hond die het stramme been

 

licht en tegen een deurpost piest.

 

 

 

Ik ben vandaag in de boom geklommen.

[p. 113]

 

Bomen hebben geen ogen - komt daarom

 

dat oude bijbelverhaal naar boven gekropen,

 

die genezing van een blinde die zegt:

 

ik zie de mensen, want ik zie

 

hen als bomen wandelen.

 

 

 

Ik ben vandaag in een boom geklommen