Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2003 (nrs. 101-104)

[p. 163]

Peter Theunynck
Gedichten uit De man in Manhattan

Is het gepraat van kaarsen, laag over het arduin
van kathedralen, de waakvlam
om een stilgevallen lichaam.

De slagtand van de koplamp in het melkvlees
van de nacht? Op woorden, in een kamer,
de vlek die alles verstaanbaar maakt?

Is het over sneeuwland de vonk die alles doet
ontbranden? Over mijn dorp van kometen
de regen? Het schrijven met krijt dat niet blijft?

Is het uit stenen, koppen slaan tegen elkaar?
De laatste sigaret in een mondhoek in Texas?
De dimmer die stuk was? Het ondichtbare licht.

[p. 164]

Aanzwellend licht

 

Hoor, zei je, de kikkers

 

kwaken, het waggelwater

 

over de keien ruisen,

 

de lokroep van de zomereend

 

ver van de tafel.

 

 

 

Van krimpende valleien

 

het knetterende licht.

 

Nooit lavendel zien ruiken.

 

Glimwormen zo luid

 

horen schijnen als hier,

 

 

 

in dikke middeleeuwse uren.

[p. 165]

Steenbok

 

Daar zijn ze, zei je.

 

Je verbond met lipstick

 

helderder punten en komma's

 

 

 

tot ik ze ook zag: beesten.

 

Al het zwart van de hemel

 

graasden ze af. Ze waren

 

 

 

traag en leken glasgeblazen.

 

Zo doorzichtig dat wij ons

 

almachtig waanden:

 

 

 

veilig in ons huis

 

van speelkaarten.

[p. 166]

Nijlpaarden

 

Ze verblijven in paleizen langs de Seine.

 

Men verduistert voor ze vertrekken.

 

Men durft haast niet te kuchen, men

 

legt bergen statistieken van ze aan.

 

 

 

Ze zijn pijlen op verwijsbladen,

 

lemma's in vierkleurengidsen, keien

 

in klaterende woordenstromen,

 

een strikvraag op het tentamen.

 

 

 

Het is verboden om ze aan te raken.

 

Vooral niet wakker maken. Niet tegen

 

praten, ze spreken uitgestorven talen.

 

 

 

Dat ze door handen zijn gegaan,

 

woestijnstormen, graven, oorlog

 

verdragen, doet hier niet ter zake.

[p. 167]

Lavendelvelden

 

Lavendelvelden zijn hoogtechnologisch.

 

 

 

Vangt het lichtoog een zeker aantal

 

mHz, slaan de elektromotoren aan.

 

 

 

Koorddansers in streepjescodes

 

o zo halsbrekend aangestoven komen.

 

 

 

Een zomercircus van honing breekt

 

los. Van applaus eet men geen brood.

 

 

 

Lavendelvelden hebben niemand nodig.

[p. 168]

Krijtrotsen

 

Nee, het zilver van het waterlint,

 

de schittering van scholen

 

aangemeerde vissen is dit niet.

 

Ook geen koralen, zoutkristallen.

 

 

 

Het is de ijle stem van gebeente.

 

De huid van een uitgeklede,

 

uitgeleefde planeet. De tijd

 

 

 

slijpt al dat dat kantige,

 

weerbarstige met winters

 

geduld, als hij de tijd krijgt

 

om zichzelf te polijsten.