Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2003 (nrs. 101-104)

[p. 162]

Ineke Holzhaus
Spoorloos

Toen ik kind was, voerde een clown
zijn wagen door gefiguurzaagde lanen
en wist ik in zwart-wit waar het beeld verhaal
vertelde of werkelijkheid, wanneer luid draaiende
zaaimachines in het agrarisch journaal
hun weg zochten naar een grijze horizon.

Maar de ernst in de ogen van het grote kind,
dat zijn zoektocht begint in aanlokkelijk décor,
overtreedt wetten als het zichzelf op schitterend
breedbeeld verheft tot wonderlijke vertelling.

Donkere monden spreken Fries en een Indisch
meisje is zo groot als een Brabantse deerne.
Pakketjes mens gaan op foto's door de lucht
en van hand tot hand, worden weer geboren
in weelderig land dat achter sterren op blauwe
gordijnen wordt verborgen. Onschuld bestaat niet,
het fatum is handgemaakt en wordt achterhaald
door koolzwarte ogen die in de camera staren,
of betraand de foto kussen van een gestolen liefste.

Wat huist er in zijn zaad, denk ik verbaasd,
als de vader die niet wist dat hij ooit verwekt had
zijn handen om het gezicht van zijn dochter legt,
haar aanraakt of hij haar altijd heeft gemist.

Stem praat bij een fotoboek, dochter op klipper,
zoon op schaatsen, glanzend bewijs van geluk.
Ik verlang naar een finale in buitenwijken
van hun vaak bestofte verre wereld, ben getuige
in een lege kamer en als de aftiteling begint
even de moeder, even het kind.