Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2003 (nrs. 101-104)

[p. 181]

Frans Kuipers
Narrenpad

Dit gaat over
Pallaksch Phlebas -
kaarsjes, kachel binnen,
jankend januari buiten -
Er was eens langgeleden
maar niets is ooit geleden
in druppels golven zeeën,
in jou zijn zoveel jijen,
in thans is zoveel toen,

Dit gaat altijd over
vader moeder Pierlala.

Het hooglied van Hijzij.

Oudemannenheimwee

naar de jonge klare jaren.

Jou alleen jou alleen jou alleen.
De wonderbaarlijke reis
van godzijdank alles & iedereen.

Druipend uit zee komen
met het brekende parelcollier.

Roodpuntje in een avondstraat je achterlicht
wegfietsen en verdwijnen uit het zicht.

[p. 182]

3

 

Allemaal van suikerhuizen sleuteldragers.

 

 

 

Van aaha tot zijdwijd

 

majesteit mijnheid.

 

 

 

Kweetniet de Grote,

 

de zon-gezalfde,

 

komend van ver.

 

 

 

Komend van ginds, van goochelaars-geen

 

en van zweetsok tot zaadvlek

 

zo uniek als niet een: elkeen.

 

 

 

Kluitjesgooiers allemaal.

 

Vreemde wezens van een verre pappa-mamma-planeet.

Over wat jullie zeiden gaat dit.
Over wat jullie niet zeiden.
Over wat jullie zeggen wilden
maar niet zeggen konden.

Jullie: schutspatronen van mijn dubbelblanco-tijd.
Vadermoeder, dorpsschool, kerk.

Jullie: de vijver met de snoek.
Speelplaats om de hoek.

Sterren en maan

achter het slaapkamerraam.

Vuur en verve

van oude meesters hun verzen.

Jullie: de van ouderwege meegekregen
algebra van geheime verlangens en wensen verzwegen.
Regen, zon en winden koud:
buren honderdduizend jaren oud.

[p. 183]

 

‘Ga’ zei de vader ‘besta.

 

Wees moedig wanneer je

 

de kous op je zotskop zult krijgen.

 

Wees meer dan ik. Wees vrij.

 

 

 

Ik ben een lichtknoeier op weg

 

naar een zwart gat en wie ben jij?’

 

 

 

Beiderlei handen links en leeg,

 

lenig als nooit meer en los van de klok.

 

 

 

Ik plus jij is wonderwij.

 

 

 

Vreemd hoe vroeg jong ik al oud was,

 

meeps van mangel en wee van de zee.

 

 

 

Hoe blind en blut

 

en blakend van liefdeslust

 

ik naar neon kwam

 

als de mot naar de vlam.

 

 

 

Ik? Ben Hans van Dulle Griet.

 

Wijd is de zee en eeuwig haar lied.

Neon - Kleurenrad. Bonkend hart.
Draak die de sterren uit de hemel verjoeg,
miljarden hoofden als eitjes bebroed.

Neon - Rattengracht wordt kleurwatergracht.

(Neon - Ergens in Godweetwaar,
aan een Arabische muur of in een Chinees dressoir,
de foto waarop je staat:
toevallige passant, patat-zak in je hand.)

De afgrond, de aankomende zwerver,

het keffende hondje; dit ken je toch wel:

Ik ben de door edelen vele geprezen

joker van het spel.

[p. 184]

 

Ah de vreemdeling zijn,

 

de taal niet spreken,

 

de weg niet weten.

 

 

 

In het tumult der straten

 

de kofferdrager zijn.

 

 

 

Rekeljaren zijn de mooiste jaren.

 

 

 

Dit gaat over Rozemond

 

en de koning van de Korte Stond.

 

 

 

Languit te liggen, moe van de reis -

 

dit ken je toch wel -

 

op het bed in het armeluishotel.

 

Achter je deur: de talen der aarde.

 

Achter je raam: neons lichten en laaien.

 

 

 

Bij bierlicht en druipkaars

 

te zitten in het rumoer van de togen.

 

 

 

Doe ik mijn ogen dicht

 

zie ik in Rue Nacha het ochtendlicht.

 

 

 

Café Stoop, Popov, Paladium

 

en ijssalon Zammateo zijn gesloten,

 

de sleutel is gebroken.

 

 

 

De Beanery alleen is nog open.

 

 

 

Krulharen & hondsjaren.

 

Alles is hinde en henen

 

en wat is gebleven, wat blijft?

 

 

 

Neon-

 

Avondpleinen.

 

Klaterfonteinen.

 

 

 

Mensenmassa's.

 

Kassa's.

 

Kakofonia.

[p. 185]

6

 

De steden zij gonzen nog net zo.

 

Vetkaarsen en bierbuiken zij branden als nooit.

 

 

 

Tussen scherven en kapotte dingen

 

Heb ik de sirenes horen zingen -

 

Wijd is de zee en niet begaan met drenkelingen.

 

 

 

Tussen de Sahara

 

en het Samenland.

 

 

 

Toen honinghaler keizer was.

 

 

 

Vreemde plaatsen.

 

Vreemde tijden.

 

 

 

Vrij geworden vader ben ik niet

Botshol, juli '02.

Wat blijft is de weide waarin
hun kleine bazuinen ten hemel geheven,
blinkend, geel en veel,
de boterbloemen staan. Wat blijft
is de wind op de grasharp spelend.

Onder het dorre blad van de dovenetel,
in windsels als een mummie, de mug
meedeinend in de flard van een web.

Wat blijft is wolkenherders hemellicht,
het bankroet van alle benul. -

Tot in je goudzwijgen verbabeld
jij die uit de onzee komt.