Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2002 (nrs. 97-100)

[p. 59]

Wim Hofman
Wijnands laatste wil

Het is een Kunst om mooi te sterven.
De vorm kan echter veel bederven.





Als Wijnand jong is, zijn leven nog lang,
Maakt de dood hem dikwijls heel bang.
Zo weet hij al van meet af aan,
pas op, het einde komt eraan!

[p. 60]

 

2.

De dood komt meestal onverwacht

 

En zelden zoals je hebt gedacht.

 

Neem nu Ivo, hij reed toch zacht,

 

Hij viel, verdronk toen zomaar in de gracht.

[p. 61]

 

3.

En die arme Toosje, zo lief en fijn,

 

Overreden door de trein.

 

Het einde is ja, steeds aanwezig.

 

Altijd en altijd houdt het hem bezig.

[p. 62]

 

4.

Diep in de nacht komt het zwarte water.

 

Wat er gebeurd is zie je pas later.

 

Altijd ben je de sigaar.

 

Of beter: het eind is immer daar.

[p. 63]

 

5.

Mijn verscheiden, zo concludeert nu Wijnand

 

Houd ik het liefst in eigen hand.

 

Het beste is: je voorbereiden,

 

Zodat je mooi kunt overlijden.

[p. 64]

 

6.

Hij zoekt een huis en richt het in.

 

Van het einde is dit het begin.

 

In de mooiste kamer komt een bed.

 

Hij regelt alles van a tot z.

[p. 65]

 

7.

Hier komt een kast met kandelaars.

 

Op elke kandelaar een kaars.

 

Voor mij geen treurnis, maar een feest.

 

O, was ik er maar vast geweest.

[p. 66]

 

8.

Op tafel bloemen, Dante (Paradiso in half marokijn),

 

Een paar bananen, appels, een mooi flesje wijn.

 

Nog wat dingen voor het bezoek,

 

Een paar stoelen in een hoek.

[p. 67]

 

9.

Potje koffie, plakjes koek,

 

Een paar cd-tjes, gastenboek.

 

Als alles goed is klaargezet,

 

Sluit hij gordijnen en gaat in bed.

[p. 68]

 

10.

Daar ligt hij dan. Hij kan niet wachten.

 

Toch moet hij nog geduld betrachten.

 

Hij ligt daar nog een eeuwigheid,

 

Want ach, de dood die neemt de tijd.