Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2001 (nrs. 93-96)

(2000-2001)– [tijdschrift] Raster– rechtenstatus



[pagina 185]
Hsia Yü Gedichten to be elsewhere ontmoeting in een dorpje aan de kust een mooie nacht zonder een adres achter te laten vervolgt ieder zijn weg. drie jaar later een onverwacht weerzien. precies drie jaar waarin de roman heeft verteld wat ze hebben weggedaan ze weten zelf niet wie ze zijn en ontmoeten elkaar in een ander verhaal alsof ze elkaar kennen vraag: wie ben je, zo kouwelijk en vermoeid antwoord: ik weet alleen dat er een draad aan mijn trui hangt trek eraan en hij wordt langer en langer en ik zal helemaal vervagen

[pagina 186]
de tijd de tijd geven - pour Y sinds de tijd de tijd is moeten we de tijd de tijd geven leven en wel zó leven is heel begrijpelijk te beschouwen als levensachtig dus zodra de aanleiding zich voordoet grijp ik hem bij de keel en schiet hem met één schot neer zo'n soort ontwaken in een orgel bijna wind maar zo'n ochtend noem ik zacht en normaal mint in tandpasta zo normaal ik schiet hem neer en het bloed spuit als tandpasta naar buiten zijn woede en vermoeidheid eindigen in ieder geval op dit moment is hij weer maagd ten overstaan van de dood als ik mezelf moordenaar noem willen zij per se een moordverhaal: ik beschouw de dag groot en versleten als de nachtGa naar voetnoot1. om het sterrenlicht van dit moment veelkleurig te laten zijn en ik had hem lief als sterven geen zwerven is is muziek verticaal en liggen wij dus horizontaal

[pagina 187]
de sappigste rijpste zomer de zomer zinkt in de wijzerplaat van de kattenogen zinkt in de kastanjebruine poten een mand perziken van zeventien franc een zomer die al op de vierde dag sappig is loom eten we de hele lente geabsorbeerd door licht, kleur en ambiance en kijken hoe de schaduwen van de wijnranken voortbewegen de laatste avond van de postimpressionisten op de hangmat worden de lichttoetsen intenser zwakker op het opwaaiende gordijn losse, krachtige penseelstreken tot de laatste wordt aangebracht en de druif openbarst augustus het fauvisme nadert licht zal ons nooit meer kunnen behagen en ook ambiance heeft afgedaan in deze sappigste rijpste zomer gespreksflarden als wijnranken en ook stijl heeft afgedaan bestaat stijl eigenlijk wel stijl is als sneeuw zo snel vies sneeuw bestaat helemaal niet maar de hangmat is des te echter dan een iris in april, een absint om zes uur maar minder echt dan een live-uitzending van een voetbalwedstrijd
[pagina 188]
onze gast, die zich met oude chinese architectuur bezighoudt, zegt dat nu alleen gewapende revolutie nog tragisch is en verder voetbal zo eten we loom gerookte zalm, krab en zeekreeft iemand zegt kijk deze dikke oester eens hoe kunnen we onze linkse sympathieën een weg naar buiten laten vinden? 1906, door regen overvallen keert cézanne terug naar zijn atelier doet zijn jas uit hoed af en gaat liggen met zijn gezicht naar het raam bestudeert de omgevallen mand appels op de tafel, the appleness of the apples, de appels en hun schaduw, drie schedels, de klerenkast en de waterkan, de kruik de halfgeopende la, de klok en denkt: verhoudingen zijn toch niet zo belangrijk wat maakt het uit of de lijnen van de tafel wel kloppen dan sterft hij zijn gesloten oogleden op één lijn met de wijzerplaat van drie uur. toch ontbreekt er nog iets tijd voor matisse

[pagina 189]
onbemande piano - voor j.w. weg maar nog altijd strelende handen een pianola niemand speelt een strand tussen de sterren na lang staren in nevelen gehuld omhelzingen maar hoe gladde lichamen die als twee omhelzende dolfijnen die als twee ijsbergen samen een vuurzee in gleden hoe was het gesprek begonnen plotseling leken al die volkomen willekeurige steden zo precies perfect antipodisch aan de gepasseerde praten om ineens te voelen dat omhelzen toch beter is omhelzen om samen de trap af te kunnen lopen slenteren langs een bioscoop een kaartje kopen en een film zien om te voelen dat omhelzen machtiger is zodat tussen al die gelijkwaardige telkens weer aanvaarde momenten er eentje duidelijk afsteekt tegen de andere

[pagina 190]
geschreven voor anderen ik schrijf een chinees karakter op zijn handpalm zo ingewikkeld dat het hem verleidt en dan schrijf ik het ook nog fout veeg het weer uit en schrijf het opnieuw streep voor streep trek ik lijn voor lijn en wrijf erover om hem een pictografisch vlot binnen te leiden ik laat de lucht uit het vlot we zinken het meer in ik zeg ik hou van je zonder wortels en zonder nest ik hou van je ik hou van je vertraging tot het allertraagst tot we enkel nog tandwielen slippend horen ronddraaien op onze lichamen een bundel licht dat is de film alleen door iemand uitgevonden om de kamer te verdonkeren om ons te leren vertraagd de liefde te bedrijven op z'n allertraagst ik hou van je trage korrelige vervaging ik hou van je tot we draaien en oneindig opsplitsen o ik hou van je ik hou van je en we veranderen in vreemden voor onszelf zodat anderen zullen denken dat zij ons hebben doorzien

[pagina 191]
hel van het ik - voor borges een stel slaapwandelaars schuurt langs een ander stel en hun dromen verstrengelen zoals wolken stotend op andere wolken een regenbui laten een van de slaapwandelaars ontwaakt in een kamer opent zijn ogen en zegt: het regent niet wetend dat hij aan het slaapwandelen was en is ontwaakt in andermans kamer zijn voeten in andermans schoenen passen precies zijn lichaam in andermans kleren gestoken zit hij aan een andere tafel met andere mensen te eten hij is een ander ik geworden ongetwijfeld koesteren zijn vrienden of vrouw wel argwaan maar zijn ze overtuigd door twijfels in het bestaan die van nature nog bedrieglijker zijn hier zijn schoenen de sleutel je merkt het toch al snel niet als je de verkeerde schoenen aan hebt daarom wordt iedereen die opstaat 's ochtends allereerst door zijn eigen schoenen overtuigd en twijfelen zij er nooit aan dat zij zichzelf niet meer zijn het gekke is waarom passen andermans schoenen ons omdat er maar één persoon hoeft te blijven slapen en iedereen leeft volledig in diens droom

[pagina 192]
somehow schilder op de voorkant van een waaier een vogel op de achterkant een vogelkooi draai dan snel het handvat rond en je ziet een vogel opgesloten in een kooi ze vouwde de waaier dicht ze lachte dat we moesten raden wat dat inhield wij zeiden ik hou van jou zij zei fout toen zeiden wij ik hou niet van jou weer fout daarna nam ze ons mee naar haar appartement het oude appartement op het noorden krioelde van de kakkerlakken ze wees ons waar zij hun eitjes legden het frame van een fax het cassettevak van het antwoordapparaat de spleten tussen de leidingen in de tv plaatsen verwarmd door elektriciteit wat begrepen wij ervan waarschijnlijk niets wij wilden alleen heel graag ook zo met haar de stereo binnendringen daar waar de muziek naar buiten stroomt in bed blijven op al die ochtenden die wij de beperking van deze tijd noemen zijn we allemaal zo verblind en verbluft laat de mooie dingen samenkomen laat pijn kracht zijn telkens weer onze blauwe plekken op ons lichaam tonen aan onze gasten een of ander citaat citerend van liefde bestaat niet maar het bewijs van liefde bestaat
[pagina 193]
telkens wanneer we naar haar huis gingen was het er rommelig alsof er net een dief was geweest en ten slotte kwam er uiteindelijk ook een zij en de dief smeedden een complot hij pakte wat zij niet gebruikte zodat zij niet merkte dat hij ze had gepakt belangrijk was dat hij haar hielp lang verloren spullen boven water te brengen dus telkens wanneer we daarna haar huis binnen gingen trok zij een gezicht van ‘vouw me maar zoals je wilt’ vertaling: silvia marijnissen	voetnoot1. ‘Groot maar versleten’: citaat van de schrijfster Zhang Ailing. Zij schreef naar aanleiding van de legende van Nüwa, die met kleurige stenen de gaten in de hemel probeerde te dichten, dat de Chinezen zo arm zijn dat ze zelfs de hemel moeten stoppen (zoals je kousen stopt).

Vorige Volgende

Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2001 (nrs. 93-96)

Hsia Yü
Gedichten

to be elsewhere

de tijd de tijd geven

de sappigste rijpste zomer

onbemande piano

geschreven voor anderen

hel van het ik

somehow

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

vertalers

Hsia Yü Gedichten

to be elsewhere

de tijd de tijd geven

de sappigste rijpste zomer

onbemande piano

geschreven voor anderen

hel van het ik

somehow

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

vertalers

Hsia Yü
Gedichten