er stak een storm op en om zich schrap te zetten tegen de aanwakkerende wind, boorden de wortels zich in me, dat is nog niks, maar ze braken me zo diep open dat het erger was dan de dood.
Door een plotselinge daling van het terrein drong een strand in mij binnen, het was een keienstrand. Dat begon te malen in mijn binnenste en dat riep de zee op, de zee.
Vaak werd ik boa, en hoewel een beetje gehinderd door de verlenging, maakte ik aanstalten om te gaan slapen, of ik was een bison en ik maakte aanstalten om te grazen, maar al gauw kwam er uit mijn schouder een of andere tyfoon opzetten en de schepen werden in de lucht geslingerd en de stoomboten vroegen zich af of ze de haven zouden halen en men hoorde niets anders dan sos berichten.
Het speet me dat ik geen boa of bison meer was. Niet veel later moest ik krimpen tot ik in een schoteltje paste. Steeds maar van die bruuske veranderingen, alles moest weer anders en dat was de moeite niet waard, het zou maar een paar ogenblikken duren, en toch moest ik me wel aanpassen, en steeds die bruuske veranderingen. Het is niet zo'n ramp om van een scheve kubus te veranderen in een geknotte piramide, maar het is wel een ramp om van een geknotte piramide in een walvis te veranderen; je moet meteen kunnen duiken, ademen, en dan is het water koud en dan blijk je opeens geconfronteerd te worden met de harpoeniers, maar zodra ik die man zag vluchtte ik weg. Maar het geval wilde dat ik plotseling werd veranderd in harpoenier, toen had ik een zoveel langere weg af te leggen. Eindelijk lukte het me om de walvis in te halen, met kracht wierp ik de harpoen, die goed gescherpt en stevig was, over de boeg (nadat ik de kabel goed had laten vastzetten en controleren), de harpoen vloog weg, drong diep in het vlees door en maakte een enorme wond. Toen merkte ik dat ik de walvis was, dat ik die opnieuw was geworden, een nieuwe lijdensweg, en ik, ik kan maar niet wennen aan lijden.
Na een krankzinnige race verloor ik het leven, daarna werd ik boot, en als ik de boot ben, neemt u dat maar van me aan, dan maak ik aan alle kanten water, en als het dan helemaal fout gaat, daar kun je donder op zeggen, dan word ik kapitein, ik probeer een koelbloedige houding aan te nemen, maar ik ben wanhopig, en als het ze ondanks alles lukt om ons te redden dan verander ik in een kabel en de kabel breekt, en als een sloep te pletter slaat, dan was ik juist alle planken, ik zonk en stekelhuidige geworden, duurde dat niet langer dan een seconde, want omdat ik totaal de kluts kwijt was temidden van vijanden van wie ik niets wist, hadden ze me meteen te pakken, aten me levend op met die witte en woeste ogen die je alleen onder water ziet, onder het zoute water van de oceaan dat alle verwondingen verhevigt. Ach! Wie zal me
Auteursrechtelijk beschermd