Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2000 (nrs. 89-92)

[p. 20]

Hans Kloos
Weg weg

Wie in het Zweeds loopt, gaat
en in dat land
waart een verhaal rond -

wandelt Per Halvarsson met zijn cello
naar zijn werk, dan gaat hij,
maakt hij een ommetje
met zijn vrouw Helena, dan gaan ze
een zwaai om het blok -

over Erik Johan Stagnelius op Eilandland
die leerde lopen in Hekkenloos
waar zijn vader preken hield
over Henoch die wandelde met God.

Aja kan niet wandelen.
Ze is bijna vijf, holt,
huppelt, hinkelt, staat stil,
loopt dertig meter aan je hand
en klimt op een hek

of op je schouders
(scheurt in de supermarkt
door de gangpaden
op een oud driewielertje).

De kleine Erik Johan wandelde
over het kerkhof
en leerde daar van de grafstenen
de letters lezen
waarmee hij later schrijven zou
de nacht is de moeder van de dag,
chaos is Gods buur.

[p. 21]

 

Lopend aan hun rollator trekken

 

de ouden van dagen van de overkant

 

langs de stalletjes van de rommelmarkt

 

in hun recreatieruimte.

 

 

 

En ik slijt hier een choreografie

 

in het zeil, een duet

 

voor één paar voeten,

 

tussen bureau, fornuis,

 

tafel, wc, bank, aanrecht, bed,

 

badcel en buitendeur.

 

 

 

Per en Helena maken geen wandeltochten

 

- zwerftoeren liggen hun niet.

 

 

 

Op de vleugelen van de wind

 

wandelt God zelf

 

en Jezus is het slimst:

 

hij is de weg,

 

 

 

zei vader Stagnelius

 

als hij snedig wilde zijn,

 

maar toen zijn zoon dertig was

 

en in een graf moest worden gelegd,

 

liep hij niet naast de kist.

 

 

 

Erik Johan was wezen wandelen

 

met de dood -

 

in rouwstoeten klinkt nog de roes van de dans,

 

staan blijft de doorn als zijn rozen zijn gevallen,

 

eeuwig is alleen de eer, en nieuw.

 

 

 

Grietje, grootmoeder van Aja,

 

loopt op haar eigen benen

 

naar de horizon langs de einder

 

door het verschiet

 

tot aan het zenit

 

en terug naar de kim,

 

de straat waar haar nieuwe woning staat,

 

waar ze geen trappen meer hoeft te lopen

 

in de panorama-wijk

[p. 22]

 

maar als Per te laat is

 

en naar de metro rent,

 

springt hij en wie gaat,

 

gaat

Erik Johan Stagnelius (1793-1823) overleed onder in nevelen gehulde omstandigheden. Pas na zijn dood vond zijn werk werkelijk ingang, tot op heden getuige het werk van o.a. Gunnar Ekelöf en Lars Norén.