De bergachtige hoogten nemen geleidelijk af tot lagere groene hellingen met overvloedig struikgewas of pijnboombossen, om uiteindelijk in luie bochten de omarming van de zee te bereiken. De natuur varieert de ontmoetingen van de Middellandse Zee met het Atlasgebergte van abrupte steile rotskusten tot sierlijk met bruine rotsblokken gedecoreerde inhammen of wijdse stranden van fijn zand. Deze ontmoeting van de elementen zou niet zo verbijsterend zijn zonder de Algerijnse zon. Die schenkt met grote gulheid een licht waarvan de intensiteit de kracht van kleuren en vormen nog verhevigt. De matigende werking van het patina dat de tijd heeft aangebracht op de door de aanvallen van de golven geslepen rotsen, geeft het landschap een onwerkelijke dimensie. Het is dit landschap, met zijn sfeer van eeuwig doorgaande feestelijkheid die zelfs de winter niet kan onderbreken, waarvan Camus de plaats van handeling voor zijn fascinerende subjectieve waarnemingen heeft gemaakt. Hier bezingt hij ‘de glorie van het liefhebben zonder grenzen’. Hij is niet de enige die voor deze betovering is gevallen. Duizenden jonge Algerijnen, die voor het overgrote deel Noces niet zullen kennen, komen sinds twee of drie decennia naar deze plek. Voor even bevrijd van de strenge gedragsregels die hun worden opgelegd door een samenleving die kreunt onder het gewicht van haar tradities, zoeken de paartjes dicht naast elkaar de intimiteit in de anonieme menigte. De natuur biedt zelfs hun meest gewaagde liefdesspel een discrete schuilplaats. De golven liefkozen hun blote voeten, de rotsen kennen hun gekoer, de bomen hun kussen en de struiken hun zuchten van geluk. Ik weet niet of Camus toen hij Noces schreef had kunnen dromen van deze kortstondige wittebroodsweken van toekomstige generaties.
Noces is natuurlijk niet een essay dat uitsluitend over de liefde gaat. Betoverd door de kustlandschappen heeft Albert Camus bespiegelingen gewijd aan de waarheid, de waarheid van de zon (die in zijn hele oeuvre zeer aanwezig is), de waarheid van de zee. Hij heeft ook gedachten geformuleerd over het leven en de dood. En in Tipaza heeft is hij ook geconfronteerd met de geschiedenis. De stad uit de oudheid, Fenicisch, Romeins, Byzantijns, uiteindelijk een kleine badplaats geworden voor de Franse kolonisatoren, bevat een schat aan getuigenissen van het verleden, zoals de sliblagen in een rivierdal. De ene zware historische laag rust op de andere, en je hoeft maar te bukken, of je ogen dicht te doen en je oren te spitsen, om het tumult van het menselijk leven te ondergaan.
Het zijn de in Noces schetsmatig aangeduide thema's die de schrijver in zijn hele latere werk, zowel toneelstukken als romans en verhalen, zal
Auteursrechtelijk beschermd