Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1998 (nrs. 81-84)

[p. 100]

K. Michel
Dwars

Een nacht zestien seizoenen lang
hoort hij zich voortdurend

gehurkt voor een voetpadenwijzer,
aan de reling van een veerboot,
op een kruispunt in de metrogangen,
en altijd onder de sterren,

met het hoofd in een hoofd
denken ‘waar ben ik?’.

Een artisjok heeft een hart maar geen richting.
Een helikopter heeft een bestemming maar geen lot.

‘Ik’, twee letters, één scheut
van een groter grillig vertakt woord.

Daar waar schaduw is, woekeren
in alle bossen kilometerslange
zwamdraden die lukraak de kop
opsteken in de vorm van een paddestoel.

Verbaasd verdwaald,
opwaarts gedropte parachutisten.

Ergens midden op de Stille Oceaan
gebruikten de Polynesiërs fragiele stokkenkaarten
die nog het meest lijken op bamboerekjes
om klimbonen mee op te binden.

En Canadese indianen sneden houten kustkaarten
die eruit zien als Beierse kurketrekkers.

[p. 101]

 

Afhankelijk van de legenda

 

kan kortom alles een kaart zijn:

 

handpalmen, oogirissen, moedervlekken

 

en de vertakkingen in de plooien

 

van een opengewoeld bed.

 

 

 

Zo blijkt als de slaper

 

eindelijk is wakker geschud

 

ook lang na het ontwaken

 

‘waar ben je?’ de vraag.