Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1991 (nrs. 53-56)

[p. 170]

John Ashbery
Vertaling: Peter Nijmeijer

Als ze de helft van de tijd zichzelf niet eens kennen...

Oude Kathedralen, oude markten, gedegen solide dingen
En oude straten, je voelt je altijd afgesneden
Als ze snel voorbijlopen, geen flauwekul, rapen
En knollen zoals ze in liedjes terechtkomen:

Je hoeft je niet beledigd te voelen
Of buitengesloten alleen omdat de trage wilskracht
Die eronder schuilt zo evident is,
Omdat iemand er gewoonweg is.

Toch is het een opluchting op te kijken
Naar de vochtige, onnauwkeurige hemel,
Wanhopig spartelend in eenzaamheid,
Ontroostbaar...

Ergens hierin moet een hart steken.
De woorden zijn er al.
Omdat de rivier achteruit lijkt te stromen
betekent dat nog niet dat beweging niets betekent,
Dat zij niet klopt als metafoor.

En de manier waarop stenen zinken,
Zo gracieus,
Berooft hen niet van de waardigheid
Van hun chagrijnige zwaartekracht.

[p. 171]

 

Ze zijn wat ze zijn en wat ze lijken.

 

Misschien legt het feit dat we hen niet

 

Dichter kunnen naderen een soort glans over ons

 

Waarin we niet hebben toegestemd,

 

Alsof we iemands auto waren:

 

Groot, bezield, kalm.

Het leven als een boek dat is neergelegd

We hebben iedere letter uitgeveegd
En de bewering is nog steeds vaag zichtbaar,
Als een opschrift boven de deur van een bank
Met moeilijk te onderscheiden Romeinse cijfers
Die op hun manier misschien teveel prijsgeven.

Gedroegen we ons niet als surrealisten? En waarom
Analyseerden vreemden aan de bar je haar
En vingernagels, alsof het lichaam niet
De meest comfortabele houding wilde zoeken en vinden,
En je hoofd, dat vreemde ding,
Telkens als de deur dichtging problematischer werd?

We hebben tegen elkaar gesproken,
Ieder ding slechts zo ver doorgevoerd
Maar in de juiste volgorde, dat het muziek is
Of iets dat aan muziek grenst, van veraf bezien.
We hebben slechts een beperkte kennis,
En meer dan de vereiste ambitie
Om haar tot een van wolken gemaakte vrucht te vormen
Die ons zal beschermen tot zij weggaat.

[p. 172]

 

Maar het sap ervan is bitter.

 

Zulk sap hebben we niet in onze tuinen,

 

En jij moet opgaan in kennis

 

Met dit nonchalante sarcasme en door voor één keer

 

Verteld te worden dat zij niet bestaat.

 

Alleen de rook blijft,

 

En stilte, en ouderdom

 

Die we zijn gaan ontleden als een landschap

 

Op een of andere manier, en de vrede die alle records breekt

 

En zingen in het land, genot

 

Dat zal bestaan en ons niet kent.