Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1991 (nrs. 53-56)

[p. 152]

Richard Wilbur
Vertaling: J. Bernlef

Liefde roept ons tot de dingen dezer wereld

De ogen openen zich op katrolgepiep en
Verkwikt door slaap hangt de stomverbaasde ziel
Een ogenblik simpel en lichaamloos
Als 't vale ochtendkrieken.

Buiten voor het open raam

is de morgenlucht van engelen vervuld.

Sommigen zijn gekleed in beddelakens, sommigen in blouses
Anderen dragen schorten: maar waarlijk, daar zijn zij.
Nu stijgen zij tezamen in kalme golven
Van vreedzaam voelen en vullen wat zij dragen
Met de diepe vreugde van hun onpersoonlijk ademhalen;

Nu vliegen zij in positie, met de verschrikkelijke
Snelheid hunner alomtegenwoordigheid, stromen en
Stokken als witwaaiend water; om dan opeens met zulk een
Vervoerende kalmte in katzwijm te vallen
Dat het lijkt alsof niemand er is.

De ziel deinst terug

Voor alles wat zij op het punt staat zich te herinneren,
Voor de stipte aanval van iedere gezegende dag,
En roept uit,

‘O, laat er niets dan wasgoed op de wereld zijn,

Niets dan rozige handen in stijgende stoom
En duidelijke dansen in het zicht van de hemel.’

[p. 153]

 

Toch, terwijl de zon met warme blik

 

De omtrekken en kleuren van de wereld koestert,

 

Daalt de ziel nogmaals in bittere liefde af om

 

Het ontwakend lichaam te ontvangen en zegt

 

Met verdraaide stem, terwijl de man al gapend opstaat,

 

 

 

‘Neem hen af van hun heldere galgen;

 

Laat er schoon linnengoed voor dievenruggen zijn;

 

Laat minnaars proper en lieflijk verloren lopen,

 

De zwaarste nonnen bewegen in puur gezweef

 

Van donkere habijten

 

en zo bewaren hun wankele balans.’

Oudjaar

Dankzij de winter is straks dit oude jaar niet meer
En zal de nacht één ingesneeuwde nederzetting zijn;
In zachte straten stellen kamers een schijnsel van
Verzameld licht tentoon, een omlijnde atmosfeer,
Als meren net tot ijs verstijfd
Waarachter nog wat speling voor beweging blijft.

Ik heb gezien hoe wind aan oevers late bladeren neer
liet dalen, die bevroren waar zij vielen
En in ijs bewaard als dansers die knielen
Een winter lang trilden in een meer;
Op het donker gegraveerd in dalende gebaren
Leken zij zichzelf tot in perfectie te bewaren.

In de dood van varens stak perfectie
Hun tere wangen tegen steen gesnoerd
Een miljoen jaar lang. Reuzemammoeten gevloerd
Maakten bedaard hun langdurig domicilie,
Als paleizen van geduld, in het grijs en
Onveranderlijk land van sneeuw en ijs. En in Pompeï

[p. 154]

 

Lag het hondje opgerold en onbewogen

 

En sliep dieper naarmate de asse viel

 

En mensen in hun onvoltooidheid trof; overviel

 

De keuzevrije handen en bond de smachtende ogen

 

Van hen die nog een zon verwachten om

 

Te vervolmaken wat zij niet zelf volbrachten.

 

 

 

Aarzelen doen ons deze plotselinge eindjes tijd.

 

Wij rafelen de toekomst in, slecht toegerust,

 

Alleen in het weefsel der reflectie zijn wij ons bewust.

 

Meer tijd, meer tijd. Een spervuur van gedempt applaus leidt

 

Naar een bedolven radioapparaat.

 

De nieuwjaarsklokken ruzieën met de sneeuw op straat.