Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1989 (nrs. 45-48)

(1989)– [tijdschrift] Raster– rechtenstatus



[pagina 100]
Nathaniel Tarn Vijf gedichten Vertaling: H.C. ten Berge Een nergens voor Vallejo Y'o nací un día que Dios estuvo infermo, grave. ‘Los heraldos negros’ Trompetschelpen tijdens de Mis alcaldes rechtop gouden mantels hun staf met zilveren knoppen alpaca voering beschermkap pluist op hun knieën priester strooit voor de duizendste keer scherven verbrijzelde taal de koster deelt wijnruit en lichtjes uit onder de dorpsoudsten als plotseling het kerkdak een meter de lucht in zeilt de Zon zijn armen uitspreidt de opgeheven Hostie het gezicht van de Zon als een hoofddoek bedekt en de woeste tronen blaffen de heerschappij en huilen aartsengelen galmen
[pagina 101]
een dichter geboren uit de diepten van de zee in Santiago de Chuco op het litteken van Peru en vrouwelijk de ziel van de afwezige en vrouwelijk die van mijzelf alleen tot wanneer zullen we wachten op wat niemand ons verschuldigd is Mensen buiten voor de deur dringen op naar de tempel de stutten tegen hun voorvaderlijke stenen bezwijken als de muren van de zee Droevig lot nimmer te hebben geleefd voor altijd dood dor blad te zijn vreemd aan het groen de wees der wezen en Moeder morgen ga ik naar Santiago om mij te drenken in je zegeningen en je tranen Een kind van zeven betoverd door de feeststoet de vaandeldrager in het bijzonder rent naar zijn moeder thuis Moeder ik wil vaandeldrager worden Trompetschelpen tijdens de Mis alcaldes samen bij de deur onder het licht van flitslampen ineengekrompen een meisje strooit bloesems op het priesterhoofd hij schudt ze of Ik zal Peru weer opzoeken als er geen steen meer op de andere staat

[pagina 102]
VI ‘Vader Condor, neem mij mee, Broeder Valk, neem mij mee, Zeg mijn moedertje dat ik kom, Vijf dagen lang heb ik gegeten noch gedronken, Vader boodschapper, drager van tekens, snelle bode, Voer mij weg, zo smeek ik je: mondje, hartje, Zeg mijn vadertje en mijn moedertje, alsjeblieft, dat ik kom.’ quechua-gedicht Bergen aan de voet van bergen gebakerd in vuur bergen achter bergen reikend naar de kou bergen zich aaneen rijgend als generaties veldgewassen veren cape om voorouderlijke schouders en blauw de lupine in de wind vlamrood de tangara de zwaluwstaartwouw op-en-top zwart Bergen in bergen velden ringvormig rokende smeekbeden bergen gedragen op palmen van andere bergen witte wolken hun hemden van sneeuw
[pagina 103]
hemelzog vult sneeuwuiers waar hij aan zuigt in zijn slaap helmen van sneeuw op zijn rotsige schedel vuisten van sneeuw in haar mond ontrolt en besabbelt hun vingers Onder het blauw een veeg chocola grijze lava bergtranen groen koper turf korstmos witte uitwerpselen van de valk zijn regenboog schiet haar omhoog om aan de sterren te zuigen en de gewassen van zachte stof op de wind geweven van veren en haar met goud beklede mantel halsdoek droog in de Zon deze schatten om zijn schouders de cesar-dichter gekleed in zijn bergen Sikkel van rokken zomen van bloed zichtend door de bergen zijn hoofd in de wolken spreekt hij tot haar geslacht splijt de schaamheuvel draagt haar gewassen als baard kijkt omlaag van de top van de wereld en valt trage lawine van aarde tot in Huaráz

[pagina 104]
Weggaan Hoe kun je leven als je alles vaarwel zegt dag in dag uit het een na het ander opgeeft weggaat alles voorbij is die slepende zaak dit eet je niet meer zonder gedachten dit tref je niet meer aan zonder gedachten dit denk je niet meer zonder bijgedachten broze wereld broosheid van bogen bokken bogen treden steunberen gordels koorden touwen kettingen dat alles omspoelt je nog terwijl het terugwijkt als een verlopend getij je voeten alleen op het zand niets dan zand zover het oog reikt niets dan voeten
[pagina 105]
in afval puin nog altijd het spoor in leegte ruimte nog altijd het spoor in verstrooidheid nog altijd het spoor en puur een lied uit het doodgaan puur een lied uit de gesmoorde keel zoals die stervende zwaan die gestopte trompet verdoemenis uitgalmen stemloos zingend nog steeds en over de stad waarin ze rondloopt wat over de stad waarin ze rondloopt straten hoeken winkels waarin ze rondloopt terwijl je haat en liefde weegt en zegt akkoord ik zal niet........dwarsliggen akkoord jij neemt die man jij maakt die keus zoals die jou past akkoord die druiven zuur als de hel kun je met stilte volstaan duur van de stilte god nog aan toe Uit: Choices

[pagina 106]
De afbeeldingen Sommige oktobermaanden waren bloeddoorlopen alsof de zon de aarde had beroerd en haar rivieren in bloed veranderd onze tijd is een bedaarde nodig om te bouwen Een jonge dichter was ik nooit geweest die dromen waarin ik een kamer betreed lachend mijn hoofd naar links en rechts wendend nijgend terwijl ik een geurige hand omvat en de mooiste met mij meevoer voor de wals ‘Om uw ogen speelt een openheid die bereidheid verraadt het nieuwe te ervaren en aanvaarden daarmee kunt u niet verouderen’ De schilderijen dromen in een lege zaal de figuren op de doeken dromen het hoofd achterover geworpen kelen blootgesteld aan messen van licht een instortend plafond onze weifelingen grenzen aan elkaar Ik droom dat ze me roepen de jonge gezichten hunkeren naar mijn woord Ik weet nog niet hoe ik het zeggen moet
[pagina 107]
Onze schouders schuren langs elkaar met onze handen schetsen we het in ons levende verlangen ons worden momenten gegund een reeks van momenten wanneer krijgen we tijd vragen we ononderbroken tijd en nog meer tijd als de gesprekken falen uitgeputte conversatie die uit onze monden wegdrijft als mist en misschien slaap de voldoening van de stilte Er is behoefte aan een genootschap ter bescherming van de innig verstrengelden Uit: October

[pagina 108]
De schermen Boven het park een nevelspel dat nu eens dit gazon dan dat verbergt op gelakte schermen een wolkenlaag middagdauw bedekt het gras zover ik kijken kan terwijl de lijsters in de dauw verdrinken De dood verbreidt zich over het zilveren tapijt ik besterf het hier ik besterf het daar de kiezels knappen onder mijn voeten Delen van mijn leven even duidelijk als handen die ik voor mij uitsteek delen donker die geen residu toelaten Onderwijl schrijden gezond en ongezond eendrachtig voort het licht moge lachen het donker kolkt als een put Bange honden schudden de dagelijkse sleur uit staken die geen handen te verbergen hebben Ik ga aanstonds blaffen vogels stuiven rap uiteen een hertebok staat verstijfd in zijn gelakte kooi Er moet iets breken Uit: October

Vorige Volgende

Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1989 (nrs. 45-48)

Nathaniel Tarn
Vijf gedichten
Vertaling: H.C. ten Berge

Een nergens voor Vallejo

VI

Weggaan

De afbeeldingen

De schermen

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

vertalers

Nathaniel Tarn Vijf gedichten Vertaling: H.C. ten Berge

Een nergens voor Vallejo

VI

Weggaan

De afbeeldingen

De schermen

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

vertalers

Nathaniel Tarn
Vijf gedichten
Vertaling: H.C. ten Berge