Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1988 (nrs. 41-44)

[p. 149]

Pierre Reverdy
Tien gedichten

De onbekende ogen

Wachtend
In de stoel waarop ik zit
Snachts
De hemel daalt
Aan wie ik allemaal denk
Ik zou in de eerste dagen
Van mijn jeugd
Willen zijn
En terugkomen
Verdwijnen aan de andere kant

Om weer te vertrekken

De regen valt
Het raam traant
Je blijft alleen
De uren sterven
De heftige wind voert alles mee
De ogen spreken
Zonder elkaar te kennen
En het is iemand die je nooit hebt gezien
Op één keer in je leven na

Alle oevers

De volle witte ruimte stut de hemel die helt
Het water trilt bij het minste geluid

De vogel op de weg

De kooi in de kamer

[p. 150]

 

En de hand die schrijft

 

Achter het gordijn

 

Een gezicht

 

En de schaduw van een wolk

 

Midden op het land

 

Het veld strekt zich uit tot de grens van de bomen

 

De oversteek

 

En de rivier

 

Waar het verloopt

Het ongrijpbare

Tegenover de lucht

Het plein van het Noorden

En de beste zaak
Even later
Zoek je wat beklijft
En de beste weg achterom
De stad loopt op

In een boog

En het water strekt zich uit
De vijver licht op in de kring
In de hemel is een gat
En de hele nacht
Bedekt het oog

Het licht dring door

Van dak tot dak spreidt zich de open plek
En de stem blijft hangen
Zo laat is het
Zulk weer is het
En op dezelfde plaats
Alles dat mijn armen zouden willen grijpen
Of tenminste mijn hoofd
En dat wegvliegt met de wind

[p. 151]

Binnen

Een vonk in de kom van de handen
Lachsalvo's bij het verschoten scherm
En tegen de lijst
Het doffe geluid van het nog volle glas
De schaduw komt als windvlaag binnen

De deuren verdwijnen

En de verscheurde hemel rekt zich op het kleed
Witte gordijnen ontrold

Zwarte haren ontbonden

Immers de kamer is leeg
En het uur is voorbij

De woorden die je wisselt

Een lijn verspert de weg
Je zou door willen lopen
De schaduw die me volgt is net blijven staan
De muur draait
Er is misschien iemand

Ik ben kalmer dan de hemel
Geen geluid raakt me
Alleen
Midden op de weg

Het landschap lijkt op niets
Niet één herinnering
Ik begin
De rivier zet naast mij in

Wij vertrokken gedrieën
Mijn schaduw en ik
En jij daarachter

[p. 152]

 

Nu is er teveel licht

 

De dag

 

En voor mij uit

 

Iemand die ik niet ken

 

 

 

- Loopt langs in het veld -

 

 

 

Een vogel zingt

 

 

 

De eenzaamheid is als de dood

 

Een nieuwe wereld slaapt in

 

 

 

Het land waar de maan schijnt

De witte vlag

Een doek wappert in de hemel
Die je niet ziet
De daken
Onder de rook lager dan de wolken
De zonen komen aan het andere eind naar buiten
Omlaag
Hun hoofden opgeheven
Hun ogen uitgehold
Niets passeert
De gezichten trekken grimassen
Aan het laatste raam
Het mooiste
Tegen vuile achtergrond
Rolt een vrouw haar haren los
Op haar blote armen
Er zijn nog een paar mensen
Op straat

[p. 153]

Zwarte boot

Op dezelfde boot
Zijn het de ogen die zwemmen
En de verbrande einder gaat voorlangs
De zee is hoger
De vissen
De vogels
Tussen de hemel en het water
Deze tweeling zeeën
De gedachte die waakt
Op het zorgelijke voorhoofd
Een hand in de lucht houdt linten vast
Een harde schreeuw stijgt op
En de verloren vlag ontdoet zich van de wind
De deur gaat dicht
Het is slecht weer
Onder de gehurkte brug sluipt de storm
De zeilen van het schip
De vleugels van een beest

Een aanwezigheid

Als er niets gebeurt op de weg daarheen
Als wij ter plekke blijven
Kijkend achter
Wat er is
Als de aarde lager is
Zal je niet meer terug kunnen komen
De weg vervaagt
De wind die waait boven je stappen
Neemt hun sporen op
Het licht schittert bij terugkeer
Achter de takken van de dag
Het zijn de ogen van wie kijkt

[p. 154]

Maar niets

Een zelfde vlak sluit de hoek
Waar de vrije lucht zich uitstrekt
Rondom ontglipt het touw
En het water stijgt
De regen daalt
Een man valt van vermoeidheid
Het is hij die zijn hand reikt
Je springt over de muur van de tuin
De hemel is lager
De schemer valt
De weg loopt
En de wind gaat liggen
Je zou kunnen denken dat er iets is gebeurd
Maar niets

[p. 155]

Altijd eender

Zal het daar zijn als altijd
Vanavond
De weg loopt door het bos
Je gaat verder
Het dek van de bomen golft
Je bent bang voor die schaduw
En al wat zich verbergt aan de rand van de greppels
Aan de hemel opent zich zojuist een oog
Een ander licht verbleekt
In de kamer zonder lamp probeer je te slapen
Eén venster houdt de nacht
Het schijnsel dat je volgt trilt
Wat is zijn silhouet groot
De wind schroeft de sterren los
Je hoort hoe iemand zich beklaagt
Achter de struik waar ze net zijn gedoofd
Nu is de menigte verdwenen
En laat niets achter dan stof
De laatsten gingen niet weg
En ik ben achter gebleven
Hij is er
Je hoort niets omdat hij niet beweegt
De anderen komen lachend voorbij
Maar hij knielt en huilt
Je was vergeten dat hij dood was