Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1988 (nrs. 41-44)

[p. 124]

Maria van Daalen
Alba

I

Zo van de grond in tegenlicht
uiteenspringen opent het venster
en vult hem met scherven: de mijne,
zo vangt hem het boograam.

Zijn roepnaam valt, maar glazig, doorschenen
leegte bekruipt de tegels, de trappen
en de pilaar waar het voorhoofd verzinkt
in verwensen en niet te stelpen denken.

Ster in zijn oog die de tijd aanbreekt
en openhoudt tot het punt van opgaan
geborgen - leg mij aan het licht
uit wat ik bewogen heb, barst het.

[p. 125]

II

Achter de hand blijft het liggen nog, later
verstuivend en schraal langs het helmgras

sterft het terug in kringen wit schuim
dat naar de ochtend reikt, over een zandbank

slepend met mijn robbevel tot je
ingaat en uitgaan verschuift -

dan duikt de mantelmeeuw, schreeuwend
pikt niet en blijft onverstaanbaar

III

In zijn handen herleeft het verlossend
gebaren, zijn namen opgetast.
Alles begint bij de eerste

beweging die onder het hart verdraait
als de sleutels van de schemering tenslotte
worden opgetild. De tijd dringt.

Aan gesloten ogenblikken waken en
luisteren of het nu nog rekt, vliesdun
omgeven dat het was

brak schreeuwend naar de leegte
en trad de herkenning in
toen mijn handen hem onthielden.