Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1986 (nrs. 37-40)

[p. 175]

H.H. ter Balkt
Vier gedichten

In de arena

Bij die boerderij de ruisende heg
de hoffelijk geknotte linden, kool
in de moestuin ragfijn besneeuwd

in de stallen het herkauwend vee
fluisterende wind en rook op 't dak
koolmes aan de muur en jachtgeweer

eind december in het hoge theater
en die hem het liefste zijn zijn nu
bij hem - opgestegenen met een glas

punch of rum, warm brandt het vuur
rood moe lorkenbos beweegt zo zachtjes
als een verschoten toneelgordijn

voor de ruiten woudgeruis, de kraai
schudt zijn vleugels en is thuis
winter in de hemel en juli op aarde

‘even kijken naar mijn gekste planeet
of zij nog bestaan die gewieksten
daar zo en hoe het ze vergaat’

ginds ligt madrid helemaal wit niet
van de sneeuw maar van de hitte de
toreador buigt el tingeling heet hij

[p. 176]

 

in de arena is het juichen thuis

 

de hoofden en schouders ruisen als

 

woudgeruis maar de stier knielt af-

 

gemat aan het eind van de lans lang

 

als het lichtjaar vloeit zijn licht

 

uit als bloed onder het gejuich

 

 

 

hij verlaat al haast die Silicon Valley

 

sneeuw dwarrelt zijn ogen dicht en

 

onder de hamers van het geroep ligt

 

 

 

hij - wit is alles als het wit waar

 

god in zit daar in zijn witte boerderij

 

thermostaat op 50 de veilige tijd

 

 

 

valt het koolmes van de muur, snoof

 

in de stallen het vee? er stuift

 

een vlam de ruit van de hoeve uit

 

 

 

de lichtweg langs naar de overzij

 

grappenmaker heet de stier ‘mijn zoon

 

sta op en wreek je op mij, blaas

 

 

 

je hoorn als roelant in zijn vallei

 

spies met je doorn dat zwarte ei

 

dat de omgekeerde wereld aanprijst’

 

 

 

toen het gejuich in sneeuwen drenkte

 

en doordrenkt werd van witheid de

 

witheid voorbij rees de stier op en

 

 

 

in sneeuw wild dwarrelende staat hij

 

stil als ver woudgeruis, slaat hij

 

zijn hoorn dwars door het eiwitte hart

 

 

 

en hoort de neerhurkende stilte rijzen

 

neersuizen en sterven en het juichen

 

in de verre stille ingesneeuwde boerderij

[p. 177]

Zwart marmer

De inkt in de vierkante inktpot
is een blok zwart marmer

erin bevinden zich en vlammen
de handschriften van David en Christus

de tien mooiste gedichten
op aarde, Midnight Blue-Black

Hak haar eruit,
een piëta voor de taal

[p. 178]

Schaamte

Deze struikelende gedachten
(dit zijn verzegelde gedachten)
sterven in hun zwartwitte vel

Ze mogen de grens niet over
Ze zijn gevaarlijk voor twee landen
Ze hebben geen paspoort meer

Het is duister in de cafés
wanneer de lichten in de tabak
en de glazen geheel gedoofd zijn

Het is aardedonker in het oog
van douane slapend in haar blauw huis
door kwade gedachten bestraald

Dit is geen kooi; dit is een hoofd
vol zwart-wit kronkelende slangen
- tegengehouden aan de grens

Dit is niet een spoorwagon
stilstaand tussen Oostenrijk en Italië
stilstaand met kreunend vee

Luister beter: wij zijn het zelf,
strompelend en vallend in onze kooi
Ons menner wanend en herder

[p. 179]

Geslaakte zuchten

Ik was de herfstavond met drie sterren.
Vaten stonden op tegen de wijngaard.

Duigen stonden op tegen de vaten.

Zilverdraad van sneeuwkristallen naaide
jagertjes op het Tapijt van Bayeux.
In het V-teken vielen gaten.

Sneeuwblind gonsden de rotonden.
Voor de vensters schommelde, zachtjes,
het tapijt van de graat.

Holle weg.
Vol turf en veenmolm uit het lange veen.
Hoeveel eeuwen zijn al verstreken...

De evenaar licht op als een hazepad
in het dikke slaaptablet van de sneeuw
die ons lieflijk inpakt en omringt.

Kringeling. Rook en tak uit de klok.
Over de wijzerplaat zwieren
zeegroene, doorzichtige gondelieren.

De zaag in spaanders.
In duizelingwekkende gaanderijen

buigen doorschoten halzen.

Ai gazelle. Ia hinden. Oi die mai.

[p. 180]

 

Wat ziet de kauw blauw. Er luistert een luistervink

 

op het zoetjes rafelende touw.

 

 

 

Ik, de winter met drie wijnrode sterren.

 

Ei, ganzehals. Eén ster sneeuwde in.

 

Op betere werelden

 

wacht dommelend de vermetele bijl.

 

 

 

Onder de ganzevleugel van de hemel

 

die ons omsluit, glinstert bespikkeld

 

met zwarte deuntjes de ruit.

 

 

 

Wikkend lot, klink. Hulst, ontweid.

 

Met hun hazeoren

 

wijzen alle wegen naar zee.

 

 

 

Kom, rede. Duigen

 

liggen verspreid op alle treden.

 

 

 

Een god van blauw glas valt

 

voorover uit de tonrode hemel.

 

 

 

Het woord wist uit, en wordt ruit.