Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1986 (nrs. 37-40)

[p. 161]

Maria van Daalen
Vier gedichten

Fresco

Mijn gepleisterde god misvormt
als ik de vinger van Adam uitsteek
naar alles wat wijkt in de tijd
en zich vastzet, alleen
in het verse oppervlak, nat

van tranen bij geboorte
gewassen staat mijn Eva

Niets is dieper dan een lijn
in de tijd mindert zijn voortgang
tot het verenigd zacht en hard in
de vinger van een minnaar
mij langzaam inwaarts ontbindt

[p. 162]

Trompe-l'oeil

In het zien is alles afwezig
dat zich vastlegt, voortdurend
als licht wordt ontkracht
omdat het materie is
waartoe alles ineenvalt

voor de blikken die zoeken
naar een bedrieglijke diepte

Oog in oog staan is zich herkennen
aan de lijnen van het gezicht
totdat de regelmaat omslaat
in een gat, zwart en zuigend
achter netvlies dat loslaat

[p. 163]

Miniatuur

Wit is de veer in mijn hand
waarmee ik het hart van Maria teken
dat weigert, bijna eeuwig
door de hoofdletter zichtbaar
aan zichzelf onderworpen

geheim is voortdurend
in penwerk, ravezwart

Elke lijn blijft verlopen
langs de rand van verlangen
heen en weer terug in zichzelf
die mij inzet, beweging
raakt in de raveveer los

[p. 164]

Raveslag

Raaf wit, die mij het papier binnenkomt
door verlangen, halfopen,

ik zag van je veren alleen de schacht
tot een draagvlak genegen.

Met elke trilling mee
boog zich het schrift in je richting.

In deze beweging verloopt begrip:
noemen alleen is genoeg.

Raaf wit, veerkracht moet treffen
waar de taal in het oog valt.

[p. 165]

II

 

Raaf wit, die mij een teken geeft

 

in gekras, nu dit opklinkt,

 

 

 

ik dacht je telkens verloren

 

gevlogen van tussen mijn vingers.

 

 

 

Wat ik opnam was niet je toon,

 

herleid tot een hoogteverschil

 

 

 

in de enkele lijn van je stem

 

die zich voortspoedt, steeds binnen kaders,

 

 

 

maar geen trilling dan deze

 

staat mij meer naar het hart.

[p. 166]

III

 

Raaf wit, die van mij loskomt

 

met de kleur van dit vel,

 

 

 

telkens hoor ik je vleugelslag

 

brekend tussen de regels.

 

 

 

Ik weet het: er is geen god

 

en geen muze ook. Niets dan dit

 

 

 

en dit is genoeg. Dit blijft

 

je wil om te zijn, verlangen.

 

 

 

Raaf wit, als ik niet meer beweeg,

 

kom dan en eet mijn lever.