Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1986 (nrs. 37-40)

[p. 62]

Lela Zečković
Lapis lazuli

Wat weet een kind van de dingen
die achter de woorden schuil gaan?

Iemand heeft me over het ultramarijn
verteld, over die helder blauwe,
hemelsblauwe kleur van Lapis lazuli.

Van de Ararat had ik een plaatje:
angstaanjagend was deze berg,
zoals hij in dat onbekende land,
in nevelen gehuld, zwevend
tussen hemel en aarde zweeg.

Alleen sunovrat
heb ik in het echt gezien.
Haar naam zegt het al:
een zo naar de afgrond verlangende
narcis, dat zij, kaarsrecht groeiend
onder een sierboom, haar nek brak
om te kunnen staren in de diepten
van de alleen voor haar zich steeds
opnieuw openende aarde.

[p. 63]

 

De lucht, het licht, de schaduw

 

van de boom, de stilte

 

zijn die van een zomermiddag.

 

Het kind op dat witte muurtje

 

overziet de uitgestorven straat,

 

verroert zich niet, luistert

 

hoe de boom achter haar rug

 

ademt in de hitte, wacht

 

geduldig op het trage, rustige

 

geluid van het reclamevliegtuigje.

 

Het ruikt naar rozen, stof

 

en gympies.

 

 

 

Van wie heeft ze geleerd

 

de rode fluwelen monden

 

van rozeblaadjes op haar

 

knieën te plakken, te kussen

 

totdat ze in haar mond vergaan.

[p. 64]

 

Niets zal me bespaard blijven,

 

schreef ik toen ik negentien was

 

en ongenaakbaar; ik wist,

 

ondanks de gewonnen partijen,

 

dat ik niet al te vaak met mijn paard

 

door de woestenijen moest rijden

 

wanneer op mijn koning wordt gejaagd.

 

 

 

Iemand die naamloos bleef

 

stuurde mij een boek met de opdracht:

 

‘In ihrem Traume sind sie plötzlich

 

eingefroren, und werden sich zur Freude

 

niemals mehr entschliessen.’

 

 

 

Lang keek ik naar het mooie,

 

rustige handschrift. De ijzige wind

 

ging als een gehoorzame hond

 

aan mijn voeten liggen; dromen

 

bestaan immers uit niets anders

 

dan uit door mij bedachte woorden.

[p. 65]

 

Mijn lichaam

 

dat sterker is dan mijn geest

 

ontfermt zich over mij, troost mij,

 

legt zijn koele handen op mijn ogen.

 

Waarom droom ik over de diepe zee

 

waarin het zeegras geluidloos wiegt?

 

Als ik de ogen van een valk had

 

kon ik me vanuit de hoge lucht

 

verliezen in dat ene landschap.

 

Op de helling van een heuvel,

 

verscholen achter bomen,

 

staat een geelgepleisterd huis.

 

 

 

Vanavond brandt het licht in alle kamers.

 

Een vrouw en een man zingen de hele nacht

 

over jagers en kleine meisjes, over

 

diepe wouden, over vossen, over

 

de dood van een patrijs.

[p. 66]

 

Jij wilt dat ik je een lange brief

 

schrijf. Dat lukt me nooit. Er zijn

 

zoveel woorden die ik niet meer

 

in staat ben uit te spreken, of

 

anders gezegd, ik heb ze zo vaak

 

herhaald dat ze nu dood zijn.

 

 

 

Soms denk ik te kunnen horen

 

hoe een kimono in een schemerige

 

kamer langs de armleuning glijdt.

 

Een berg blauwe, golvende zijde

 

op een glimmende vloer

 

vol hindernissen.

 

 

 

Je ziet het: woorden zijn

 

zeer onmenselijke slavendrijvers,

 

zij maken een gebaar, bevrijden

 

zichzelf en anderen, worden vergeten

 

en keren terug als wrede overwinnaars.

[p. 67]

 

Ik bezit een tekening (een ingekleurde

 

prent) - het torso van een raspaard

 

dat met verbijstering, begeerte, verlangen

 

naar zijn eigen sierlijke, snelle been

 

staart; het zijn net twee schaakstukken:

 

het paard en de reden van zijn bestaan.