Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1986 (nrs. 37-40)

[p. 56]

Lucebert
Ars Arp

I

Ik hoor een stem uit het graf:
‘Der Kaspar ist tot’
En verdomme da's grof
Een strenge geest komt op mij af
Legt eeuwige offers op voor straf
Juist nu ik even lelijk als begeerlijk
Mijn moeder en nog meer schofferend
Het ware hemelrijk betrad

Zo oud en nog steeds bevleugeld
Bij het stijgen bij het dalen
Springend uit de één via beiden
Op de knie van daimon evenknie
En dat alles naar de wil en het genie
Der genen en de vernuftige chemie

Ben al met al een guitige schavuit
Van adder en rat de ladderzatte spruit
Door meer publiek dan gewenst geadoreerd
Zelfs door geleerde gekken die gestudeerd
Zijn in mij en die de navel strelen of aan de aars
Zowaar ontlokken een bloederig of winderig lied
Dat ik zingen zou of zong en ach - dat ik nu maar zing

Een gekwelde kwartel de dove met rapsodentalent
Een misdeelde rijkaard die men graag verwent
Grootgrondbezitter van verboden gebied
Dat het veelkoppige volk vertrapt en schendt
Want wat van liefde is luistert niet

[p. 57]

II

Bij de geschiedenis der dwergen
Te vermelden dat boven Brandenburg
Het een weldaad was die regenboog
Van tegen de zon pissende lilliputters
Bij zoveel dorst naar reuzen

‘Du verabscheutest das leer Glänzende
Der Theaterwunder’ je dacht even
Je god te dekoreren met opzienbare beelden
Maar het werden jeukende nietigheden
Op een omnipotente rug
De tatouage van een verwende mug

En is de schepper even afwezig
Zijn gewicht is dan zeer licht kurk
Op een fles zo groot als een stuwmeer
Waarin tempel en kruis vergeten
Alsmede de knekelkluis van schootvrij tuig
Maar waaraan hij de opperlooier van de huig
Tussen baldadig lallen of hoongelach
Graag ‘matige extase’ vertolken mag
En dat mag hier en daar gapende wonden slaan
Maar déze gapende wonde heeft nog geen slaap
Hij blijft dorstig en zijn eigen zeug

[p. 58]

III

Ik ben de wachter die van was was
Maar nu tegen alles opgewassen is
Is het heelal gesloten of dicht
Mijn denken kurkt en kroont de schepping
Of is juist de trekker en wekt
- Ontwaak! - de weldadige ingenieur
Die toeval aanbrengt tussen wet en willekeur

Met wat slaap met wat pret
Stelt het leven niet teleur

En polsen màg maar handen àf van 't hemelse
Huis van de dikke wulpse en toch mantieke muis
Protesten plante men als palmen alleen
Op het bordes van de eeuwigheid
(Daar heerst de kaskenade) maar in schamele gewaden
Schrijden de minnaars ingetogen - hij met padden
Als neuswarmers op de balzak en zij
Met als pleister kronkelend op de mond de maden
(Een schrikkelijk gezicht maar een schoon schilderij)
Door straten langs burchten schrijden zij en geen
Heeft haren zat om die maandelijks per pond
Via de egyptenaar te verkopen aan de non
Maar er is wel in de kroes aan de lummel steeds
Een stapel stront als gietspijs voor 't gespierde
Olympische brons om eeuwig te staan staren op de balustrade

Weelde - zelfs de meest verfijnde -
Gaat nooit per ons

In de kathedraal staat hij even stil
En knielt voor de onschuld schoon zijn
Schunnig zwaard is uitgestoken en bidt:

[p. 59]

 

Geef de navel een naar de hemel opgeslagen oog

 

De buik - hoewel een onderdanig gezicht -

 

Bergt een onverhoopt uitzicht op verheven ideeën

 

Zodat na aandringend bepeinzen en schrander

 

Darmgekwaak van de slampamper en de schranser

 

Men zelfs vanuit kikkerperspektief

 

De eigen bedrukte lasten overziet

 

 

 

Zo'n onderneming tussen pleite en profijt

 

Een kakkerlak geblakerd op een bakplaat

 

Zij blijve paraat op het pad dat is bereid

 

Tussen het onzekere heden en de vergankelijkheid

[p. 60]

IV

‘Der Zufall befreit uns aus dem Netze
Der Sinnlosigkeit’

Geen zinnigheid maar onzin geef
Aan de ingeboren stijfheid
Met geheven kin waadt het grijze vlees
Door de nevels van het vlakke nachtland
Waar het regent stotterend op één been

‘In den stillen Pausen
Zwischen den stillen Strophen der Nacht
Ertönt die stillste Klage’

Al kraakt de laatste maquillage
Wat deert je daar nog rondom het beton
Van het met nepmarmer gemaskerde eindstation
Waar kille onverschilligheid je aanraakt
Zoals een snijdende wind je uitpakt

De stilste klacht als dàt je nog rest
Zo berooid en een krats van wat je scheen
Schoon een onmetelijke muur van drek
Ga daar dan doorheen

Jávea 1985

[p. 61]

Bij de dood van Hans Arp

Ovale serafijnen ronde apen
Dalen af in de apemijnen
Naar de nooddruft in de kurven
Naar de ootmoed in de kloven

Achter dichte ogen groot van 't slapen
Rollen heen en weer twee dikke stenen
De lampen van de blinden
De borsten van de vlinders

Door schachten donderen motoren
Die pas onder je kont als meisjes wenen
Twee mensen als engelen in de nacht verloren
Met achter frugale bureaus de resten worst

En oh die brillen grote blote billen
Als kwellen spiegelen zij houwelen
Die splijten lichtgevoelige lippen
Waarop het ontpoppen van de inborst

Donkere woorden dikke knollen
Die de bovenaardsen rapen
Uit de aders in de groeve
Krijten uit ovale hoeken

Lijken zij op hemelboden
Diep in mijnen als lianen
Getogen en die apetaal verstaan
Of geesten die zich dwaallicht wanen
Die van het toeval en het blij tenondergaan
Diep in de polysemische oceaan...

San Rogue 1966