Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1983 (nrs. 25-28)

[p. 110]

John Ashbery
Gedichten
Vertaling: Peter Nijmeijer

Le livre est sur la table

I

Al wat mooi en zuiver is en weerklinkt,
Bestaat zo door gemis of logika
Van een vreemde positie. Omdat dit zo is,

Stellen wij ons slechts een wereld voor
Waarin een vrouw loopt en haar haar draagt
En alles weet wat zij niet weet. Maar wij weten

Wat haar borsten zijn. En wij vervolmaken
De droom. De tafel ondersteunt het boek,
De pen springt in de hand. Maar wat

Voor een treurig tafereel is dit? de oude man
Pruilend naar de zwarte wolk, de vrouw verdwenen
In het huis, waarin het jammeren begint?

II

De jongeman zet een vogelhuis
Tegen de blauwe zee. Hij loopt weg
En laat het achter. Andere mannen

[p. 111]

 

Verschijnen nu, maar zij leven in kokers.

 

De zee beschermt hen als een muur.

 

De goden aanbidden een lijntekening

 

 

 

Van een vrouw, in de schaduw van de zee,

 

Die doorgaat met schrijven. Zijn er

 

Botsingen, toenaderingen op de kust

 

 

 

Of zijn alle geheimen verdwenen met

 

Het weggaan van de vrouw? Staat de vogel vermeld

 

In de memoranda van de golven, of rukte het land op?

[p. 112]

Hotel Dauphin

Niet iets dat identiek was met mijn vleeskleurige wereld
Maar haar kleinste bezit - een haar of een nies -
Wilde ik. Ik herinner me
De verkeerde dromen te dromen op getaand pluche

Over het vragen naar fortuinen, nu verloren
In wat voor sneeuw? Is er ook maar iets
Dat we durven onderschrijven? Toch doen we 't ermee.
De ziel hervat zijn lessen. Winterboten

Zijn te zien in de haven. Een kind schrijft
‘La pluie’. Alle lawaai wordt veroorzaakt
Terwijl we zitten te luisteren. Ik verdwaal
In andermans dromen.

Waarom geen vakantie van deze fortuinen, van het witte haar
Van de ouden? Van deze dromen van tennis?
Gelukkig beschermt de sneeuw, snijdend
Als een mes, ook zichzelf voor ons.

Maar niet de rouge die ik je stuurde,
Vorig jaar Kerstmis. Hier worden
De raadsels en kleur van hulst verduisterd -
Arme vorm, arme waker over mijn vakantie,

Mijn tijd van namen noemen en bloed vergieten.
Vrees de verbittering over de dood niet
(Welke weg ik ook ga, het is een eenzame)
Of de kaarsen die door je voorbijgaan worden uitgeblazen.

Zij is een toepasselijk afscheid, de paniek
Tijdens de slaap als het graf onder de steen,
Waarschuwing van sombere vernieuwingen van de geest.
Fortuinen in goedkope tuinen. Of we zouden nooit vertrekken.

[p. 113]

Sonnet

De kapper achter zijn stoel
Knipt me. Hij doet 't moeiteloos.
Hij knipt de haren bij mijn neus.
Teveel voorbereidingen, neus!
Ik zie de regenjas, 't is zaterdag.
Een gebouw staat tegen de horizon -
Het gevolg is meer horizon.
Iets trekt zich pijnlijk samen.

Het scheermes te zijn - hoe zou je 't vinden
Het scheermes te zijn, blauw van kwaadheid,
Dat op mij drukt? Zo kan het niet.
De kano snelt naar de waterval.
Iets, prins, in onze achterlijke manieren -
Je raadde de reden al voor de storm.

[p. 114]

Groot telraam

Misschien leidt ook dit dal ons naar het hoofd van lang geleden.
Wat anders dan zijn commerciële en verbleekte gelaat zou door het prikkeldraad om het weiland kunnen breken?
Het zette een stoel in het weiland en maakte zich uit de voeten.
Mensen komen er 's zomers een bezoek brengen, ze denken niet aan het hoofd.
Soldaten komen naar het hoofd kijken. De stok houdt zich voor hen verborgen.
De hemel zegt: ‘Hier ben ik, jongens en meisjes!’
De stok probeert zich in het lawaai te verbergen. De bladeren zweven gelukkig over het stoffige weiland.
‘Ik zou het wel eens willen zien,’ zei iemand over het hoofd, dat is opgehouden met te doen alsof het een stad is.
Kijk! Het heeft een afgrijselijke verandering ondergaan. De oren vallen af - ze zijn lachende mensen.
De huid bestaat misschien uit kinderen. Ze zeggen: ‘Wij kinderen,’ en zijn vaag, zo vlakbij de zee. De ogen -
Wacht! Wat een grote regendruppels! De ogen -
Wacht, kun je ze niet zien trippelen in het weiland, als een hond?
De ogen zijn allemaal prachtig! En nu komt de rivier om de laatste van ons weg te vagen.
Wie had dat kunnen weten, aan het begin van de dag?
Het beste is als een komeet te reizen, met de anderen, al kun je hen niet zien.
Wat schoot die teugel ver! ‘Opschieten, kinderen!’ De vogels vliegen terug, ze zeggen: ‘We hebben gelogen,
We willen niet wegvliegen.’ Maar het is al te laat. De kinderen zijn verdwenen.