Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1982 (nrs. 21-24)

[p. 94]

Danielle Sarréra
De Ostjaak
Vertaling: H. Heldring

Die winterreus, gehuld in een dorre taal, drager van bedrieglijke flambouwen - een enkele schop zou voldoende zijn om hem in het hellevuur te doen belanden - die lange baardige slungel met zijn ogen stikvol bokkeharen - wat was hij mooi toen hij naakt met alleen zwarte kousen aan de mis las - die rooie Ostjaak van de nacht met zandlakens - kortom die meester van het falende geloof en het bedrog, een man machtiger dan het binnenste van een ei dat op het punt staat een kind te voltooien, rijker dan de tapijten van Babel waar de tanden op een andere manier gevijld werden, die man was, zal zijn en is ook nu dat wij zijn naam die niemand durft te noemen uit angst voor de inquisitie, aanroepen, de schepper van de leegte waarin wij onze handen leggen - handen die van tederheid zweten, die intens genieten van een ongeluk van miljarden eeuwen en die als dorre bladeren naar beneden vallen! die handen schreeuwen onder de aanraking van al te gloeiende tangen en geven zich over aan wellusten die zelfs de vrouwen van Sodom en Gomorrha (die zelfs mijn kleine zusjes niet meer zijn, de uilskuikens!) nooit genoten hebben, want die man, die Siberische reus met zijn zwaard van droge modder, is mijn eerste verlosser. Ik bind hem aan mijn bed vast en ik put hem uit, niet met mijn lichaam, niet met mijn handen, niet met mijn lippen (ik blijf op een afstand), maar met mijn ogen die zo scheel staan dat de nacht er zich in haar geheel tot in de verdoemenis in verliest. Jullie kunnen altijd proberen mij een naam te geven, maar laat ik eerlijk zijn, jullie zullen me nooit en te nimmer kunnen benoemen, want ik ben afwezig op de top van de afwezigheid. Jij die mij het beste kent, je weet niets van me af; niet dat ik iets verberg, maar alles verbergt mij. Ik ben van eenzelfde penetrante vulgariteit als de rivieren die de foetussen die men erin werpt niet kennen, die de manlijke geur van de kiezelstenen die zij meesleuren niet kennen. Zij zijn doof en blind, zonder armen en benen; zij zijn zelfs stom.

[p. 95]

Men zou op een kruis gaan zitten, om te proberen. Maar de kruizen spreken slechts met de doden. Voorwaar, mijn handen en mijn voeten zijn doorboord en zweten water. Als ik dat water onderzoek, blijkt het geen enkele stof te bevatten - ook geen water.

Ik ben een glasvenster in het glaspaleis; ik scheid niets. Voor is niets te zien. Achter is niets te zien. De blinde kent de goedgelovigheid van het licht.

De blinde stond op van zijn stoel en schreeuwde: ‘Ik kan zien! Ik kan zien!’ Maar hij ging direct weer zitten en zei: ‘Nee, het is niet waar, ik zei het alleen maar om jullie voor de gek te houden.’

107 maal is de man opgestaan, 107 maal heeft hij de spiegel gebroken, 107 maal heeft hij de vrouw tot het niveau van een verslindend insect verheven. De bruid strijkt haar rokken weer glad omdat zij niet tot het punt heeft kunnen gaan waarop het geslacht zo verschrikkelijk wordt wat zijn vorm en wat zijn gezwoeg betreft (welk een nauwgezetheid!) dat niemand het kan beheersen. Het zou te uitputtend zijn - daar ben ik mij van bewust - rekening te houden met de aanvaarde huichelarijen van een vrouw als ik wanneer zij zich geeft. Daarvoor zou het ijs van het hoogste noorden nodig zijn en het vaste vertrouwen van een overwinteraarster, de grens der grenzen waar de bevroren degens van alle menselijke hartstocht elkaar kruisen; de potentie van 107 maal achter elkaar en tegelijk van de allergeilste bok (o heilige Grote Katharina!) zou nodig zijn en het telraam met twintig duizend balletjes om de slagen van een dergelijk noodlot te tellen.

Ik heb hardop geroepen toen het ongelukkige kind zich op mijn lichaam vastklampte, ik heb zo hard gegild toen de mieren tussen mijn benen brandden, ik heb zo hard en teder gegild toen de man mij beetpakte alsof hij zijn begeerte zelf beetpakte, ik heb zo teder gegild dat het kind en de mieren en de man niet anders konden doen dan verdwijnen, ten onder gaan in oorden die onbekend zijn aan mijn hartstocht. Want mijn gil is er niet een van het soort dat naar tanden, speeksel, gehemelte en tong smaakt.

Mijn gil is stevig als een vis. 107 maal uitgestoten, was hij als een geliefd wezen waarvan strot en polsen waren doorgesneden. Jullie die verleiden willen, mijn madeliefjes, jullie zijn een verachtelijk ras. Bij

[p. 96]

gebrek aan geest kunnen jullie naakt zijn. Terwijl ik, zelfs zonder kleren, nog gekleed ben met dat pantser waarvan niemand me zal kunnen ontdoen: onverbeterlijke maagd der maagden. Toen de grote, kale Christus 233 maal zijn ademhaling van de verstikking die, van het kruis komend, hem achtervolgde, had gered en zijn op groteske wijze gespreide benen die zijn weke geslacht van een schooljongen in de kerk lieten zien, zich in een eerste liefdeskramp samengetrokken hadden, toen de voorhang van de tempel scheurde, van boven naar beneden barstte als een asregen die naar zwavel en koorts smaakt, toen Johannes, de geliefde discipel zijn borst voelde zwellen van het wrede gezoem van de incest en de maagd in het gras ging liggen om tussen haar dijen het zachte gemurmel te voelen van het moederschap die tot op de dag van heden over de geboden zegeviert, toen het naadloze kleed aan de blinde was geschonken en de blinde het als voer aan de bronstige geiten gaf, toen Veronica de met spuug en bloed bedekte doek in haar koninklijk geslacht wegstopte, toen verhief zich de majesteitelijke stem van de centurion die met één enkele lansstoot het evangelie vernietigde.

De gekruisigde Jezus die door een Oceaan gedragen wordt als hij Samuel ontmoet, laat zich zijn wonden kussen door die reiziger die geenszins aarzelen zou andere rassen aan martelbomen op te hangen. Samuel vult het flesje met bloed om het te verkopen op de markt waar de slavinnen door bokken betast worden. Hij maakt dat hij wegkomt met het bloed en het goud reeds onder zijn vest. Maar de gekruisigde Jezus vervolgt zijn weg die zich achter zijn ogen in zijn volle wijdte uitstrekt en die zekerder dan een flambouw de diereharen zou doen ontbranden, indien deze man niet diep in zijn geest wist dat het enige vuur in de stilte van de holle dozen ontstaat, daar waar eens het verstand begon te weeklagen.

Het lijden is geen cent waard. Ik heb alles geprobeerd. Want als wij de brandwond bekijken, moeten wij er de geringe realiteit van constateren, in tegenstelling tot die van as, en als wij onze beenderen in een helm fijnstampen, dan moeten we erkennen dat dat niet opweegt tegen een in een helm fijngestampt hoofd, als eenmaal alle lijden voorbij is. Waarom geven ze elkaar niet een eerste flinke nekslag?

[p. 97]

Christus is vanmorgen in mij getreden en hij zei tegen me: ‘Het is noch te vroeg noch te laat. Alle herbergen zijn gelijk. Hun duur wil niets zeggen. Waar het op aankomt is het ogenblik van het versplinteren van het hout in het hart.’ Toen heb ik me ter aarde geworpen en ik heb ‘Amen amen’ gefluisterd.

De stad heeft geen huizen. Zowel van de vrouwen als van de mannen zijn de handen afgehakt. Dat is verplicht. Wat willen jullie dan nog, arme hypocrieten, als jullie stappen niet te horen zijn (jullie benen zijn afgehakt) en jullie woorden nooit dragen (jullie tongen zijn afgesneden), als jullie ogen in een dermate lege leegte rollen dat jullie zelf sinds altijd de leegte zijn? Beken het in naam van mijn stem die ver draagt: jullie hebben je vergist. Jullie hebben het verkeerde hemd aangetrokken. Daarom is er geen andere oplossing dan de bladzij te verscheuren en van voren af aan te beginnen.

Uit: Danielle Sarréra, Oeuvre/Journal, 1976. (Duitse uitgave, met franse tekst: Arsenikblüten, München, Matthes & Seitz 1978.) Nadat zij zelf in 1949 in Parijs op 17-jarige leeftijd een einde aan haar leven had gemaakt, werden er drie schoolschriften met teksten en dagboeknotities gevonden die in 1974 voor het eerst werden gepubliceerd. Hieruit in dit nummer L'Ostiaque en een fragment uit Le Chevalier du Trépan (in Tekstverstoringen 2).