Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1982 (nrs. 21-24)

[p. 106]

Eddy van Vliet
Zes gedichten

Met gezwollen borst lag op de tafel het brood.
In de schaal de appels, te lui om rood te worden.
Een aanwakkerende wind duwde de bomen voort.
De tijd was ineengekrompen tot een heel kleine dialoog.

Onder het blauw, het blauw als hyperbool,
lag de stad. Langsheen de trap
kroop het toneel der verschrikking op ons af.

[p. 107]

 

Gebladerte. Hetgeen ervan overbleef. Een bandopname

 

ruisend als de zee. Geheugen ik liet je vrij entree.

 

 

 

Met dunne lippen ging je voort op de geur.

 

Deze van wijnvlekken en jenever. Langzaam

 

weer in beeld: een schaterend diner.

 

 

 

Het paleis van de komedie. Niemand sloot er zijn deur.

 

Haastig opgekalkte muren: zo bedreven wij

 

de vrolijkheid. Een tijdverdrijf.

[p. 108]

 

Groen. Ik herschrijf: het wordt groener.

 

Waarop het veld - net een bevel -

 

zich uitstrekt, naar binnen kijkt en

 

valt in de zinnelijkheid van de nacht.

 

 

 

Een geëmailleerde emmer. Zo trok

 

het rood de aandacht.

 

Een witte emmer gevuld met bloed.

 

 

[p. 109]

 

De ogen en de roep. Niet anders

 

streek hij neer. Op hem had de weg

 

zijn doel gericht.

 

 

 

Met andere ogen. Zoveel maal groter,

 

zoog het lamplicht zich aan hem vast.

 

Stilte ontstond. Stilte hield aan.

 

 

 

De berusting. Een teken.

 

Op het ogenblik dat ik hieraan dacht

 

vloog hij op.

 

 

 

Een kleine bosuil in de nacht.

[p. 110]

 

De droom. Alles van ijs en sneeuw.

 

Zonder linkerhand verscheen het kind

 

uit de brand. In het zuiverste stilzwijgen

 

gehuld trof mij alle schuld.

 

 

[p. 111]

 

Een keuze uit tijdsruimten. Dit in woorden

 

weergeven. De manier waarop wij op een dag

 

in de lift zijn gestapt.

 

In het woord Rome een kus hebben betracht.

 

 

 

Uit het hoogste hotelraam springen.

 

Tot het onvoorstelbare behoorde het niet.

 

 

 

Zoveel vormen van retoriek, als omleidingen

 

die nergens toe leidden.

 

Wat verzonnen was stond nog te gebeuren.

 

 

 

Overhaastig, overhaastig ben ik

 

op weg geweest niets te vergeten.