Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1982 (nrs. 21-24)

[p. 143]

Willem Jan Otten
Drie gedichten

De overbuurman rijmt

Zij is alleen, in een wijd bed,
éen verdieping lager ligt zij
naast de warme binnenplaats,
zij slaat haar boek nu dicht
en staart, zoldering, herinnering.

Zij weet niet dat ik kijk.
Wij wonen in hetzelfde blok.
Ik kleed mij uit, ik leg mij
neer, en klik mijn gêne uit.

We leven rijmend, denken
paart aan denken, schikt zich
naar wat wij niet mochten zien.

Pas als haar schuine spijlen
op mijn muur zijn uitgeknipt
ben ik alleen - een man alleen
die net als zij te wachten ligt
op een gedachte om in op te gaan.

[p. 144]

Mevrouw de aandacht

Het boek ligt open op haar schoot,
een meeuw getekend door een kind.

Waar is zij als zij leest? Het boek
kijkt diep haar ogen in, zij is

de bladzij die zij leest, zij strijkt
een vinger langs haar lip en likt

de bladzij om. Een man, vlak bij,
zij ziet hem niet, hij wil er zijn,

hij leest haar aandacht af, liefst
kuste hij haar frons, krulde hij

de accolade van haar bovenlip,
deelde hij haar stilte zonder, pats,

het sluiten van haar boek.

[p. 145]

Een laatste mist

De dag is grijs, het water gaaf,
oogwit van een blinde, spiegelloos.

Gedragen door de pont wordt hij
een schim, oevers wissen uit,
er staat een druppel op zijn frons.

Komt nu voorbij het witte schip.
Hij ziet het niet, het moet er zijn,
de witte muur van ronde raampjes,
figuren wuivend zonder afscheid,
in een diepte turend, altijd passagier.

Het moet er zijn, hij ziet het niet.