Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1982 (nrs. 21-24)

[p. 129]

Hans Faverey
Het gebodene

De aarde; uit aardewerk bestaande.
Dat ik op aarde ben, hoe dan ook,
om adem te halen: onder het uit-
spansel boven ons, overal.

De aarde en zijn rivieren;
haar rivieren. Een enkele

rivier duikt onder en houdt
zich een tijdlang op in grotten.
Sommige rivieren eindigen in zand.
De aarde als noemenswaardigheid.
De wereld als drijfzand.

[p. 130]

 

Wat van vuur is valt niets anders toe.

 

Hoe het bestaande zich ook in stand

 

houdt: door vuur wordt het verrast.

 

En waar vuur is, is rook:

 

 

 

door rook verstikte stemmen.

 

De wereld als stemvork

 

 

 

bestaande uit rook. Voorbij glijdt

 

de boot, met daarin smeulend

 

het vuurwiel. Valavond; elke vonk

 

vindt zijn vuur, elke appel

 

zijn vruchtvlees.

[p. 131]

 

Ontstentenis van wind.

 

 

 

Zoutkristal, waaruit een storm

 

is verdreven. Mier, in wie een mier

 

wordt aangeblazen, tot de dood

 

er op volgt - de voltooiing.

 

 

 

Koelte: de wereld als overlevende,

 

als herinnering aan perfectie,

 

 

 

koelte, aan wegzijn, aan hier.

 

 

 

Hoe mooi je bent zoals je daar zit,

 

vlak voor je begint te spreken,

 

nog geen lucht hebt verplaatst,

 

de handen nog in je schoot.

 

 

[p. 132]

 

Dezelfde rivieroever, de mijne:

 

wijd en zijd alles op zich

 

van toepassing. Een rivieroever

 

is een oksel, ook wel wenkbrauw

 

 

 

genaamd, of pijldauw, ijlsneeuw.

 

 

 

De dag is kort, de nacht is kort.

 

Het eeuwige gehoest; de stemloze

 

 

 

fluister. De dodelijke vlag

 

die de aarde propageert.

 

Dit is je vuur, dit je adem.

 

De wereld als afbeelding:

 

verstuivende adressen.