Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1979 (nrs. 9-12)

[p. 109]

Sandor Weöres •

Op thema's van kleine jongens •
Vertaald door Erika Dedinszky

Als ik straks zes word
trouw ik met Loes
en ga un mercedes rije
maar daar mag Loes niet in
die hoort toes

keessie is gek

beppie is gek

alleen ik ben versandig

imme reet hep ikook nog un hooft zitte

rechts af

links af

en ikke vooraan in de stoet
we dragen opoe naar d'r graf

Vader bouwt 'n huis.
Eerst de schoorsteen, met 'n knots van 'n rookpluim.
Daarna 't dak van 't huis.
Daarna de ramen.
Je ziet er niks door, zo zwart zijn ze.
Alleen door de muren kan ik heenkijken
want die zijn er nog niet.
Maar ook de muren moeten opgebouwd
en de kamers ook, één voor één.
En als 't huis tenslotte de grond raakt
zegt vader: nounou!

Tommie grijpt Susan.
Eerst geeft ie d'r 'n pak slaag.
Daarna wurgt ie d'r.
Op 't eind snijdt is d'r in kleine stukkies.
Hij legt d'r harten en levers en de hele mikmak
op 'n lange rij van hek tot hek.
Susan denkt na en zegt: ík zal niet klikken
maar als je me niet weer goed kan maken
moet je vast naar de tuchtschool.

[p. 110]

6.

 

De zon schijnt op 't huis.

 

Daar boven is 't nacht in de hemel.

 

Goeiemorgen en goeienavond.

Pietje en Puk
doen fiese dinge in de tuin van de kleuterschool
ut sein farkes
dandere kleutes staan eromheen
en ook mufrau de Paidagogos kijk toe
ba wat un grote farkes
ze greipt naar papier en scherpe pen
en sreift golfend van woede:
Geëchte Auderz!
Maak de folgende keer betere kindere.
En de auderz antwoorde:
Beste Mufrau de Paidagagas!
We traue en scheite almaar door
we esperimentere met fersielende soorte kindere.

Nr. 7. verscheen eerder in De toren van het zwijgen, anthologie van de hedendaagse hongaarse poëzie, in de reeks Poetry International, Meulenhoff, 1977.

[p. 111]

Sándor Weöres •
Alternatief paradijs •
Gedichten can psychiatrische patiëten
Vertaald door Erika Dedinszky

Ik slenter aan de overkant van de straat.
Jij aan deze kant.
Dus ben jij ik.

Van't slot op 't raam tot de sleutel in de deur
en terug, van de sleutel in de deur tot 't slot op 't raam
en dan weer, van 't slot op 't raam tot de sleutel in de deur
loopt eindeloos van hier naar daar en van daar naar hier
dwars door de lucht van de kamer
een lijn, strak, recht,
onzichtbaar, door niemand getrokken.
Al het andere is slechts vormeloze leegte
om me heen in kleffe, dodelijke omhelzing.

Mijn in de muur dringende daden
verteren de pleisterlaag.
Daarom trek ik me terug op de bodem van de zee
en laat vooral niemand klaar staan met goede raad!
Mijn grootje was bij de zeespoorwegen,
maar schippers worden aan de wal geboren,
waarom ik dan uitgerekend niet?

Niemand weet dat professor Lussitzky
mij knap vindt en van mij houdt.
Op een klein schommeltje daalt hij op mij neer,
trekt mij naast zich en wég vliegen we samen naar de hemel
en dan nóg hoger, naar warenhuis De Regenboog.
Daar koopt ie voor mij 'n vel papier,
kan ik m'n geheim noteren.

Vrouwen bestaan niet,
alleen hun rug in de volle tram,
alleen hun rok en hun schoenen bij 't uitstappen.
Mannen bestaan ook niet,
want die zitten weer boordevol vrouwen
en vrouwen, dat weten we nu, bestaan niet.
Ik besta ook niet,
alleen m'n uitgestoken tong in de spiegel
en al bestond ik - waartoe?

[p. 112]

6.

 

Die vrouwen ook:

 

net badzeep.

 

Neem zuster Gijsje:

 

d'r oren zijn in d'r haren stukgekookt,

 

d'r borsten kunnen richten,

 

d'r dijen zijn uitschuifbaar

 

en alles kan er in:

 

de kapstok, overhemden, jassen,

 

't laatste buskaartje

 

en 't ganse kerkhof te paard.

 

Nu hoef ik alleen nog

 

voorgoed tegenover haar te zitten en te zorgen

 

dat ik 'r vergeet.

Dat, aan de overkant, is het huis.
Geen alledaags huis.
Voor mij een alledaags huis.
Huis in een rij.
Het enige huis.
Hét huis.

Een groene haag.
Daar begint het Hiernamaals.
Ik stap er met mijn ogen overheen.
Ook drijft 't weleens door 't vergrendelde raam naar binnen.
Wanneer ik inplaats van 'n glas water
mezelf leegdrink
ben ik ook Dat
en Het vergeet om
de grens aan te geven.