Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1977 (nrs. 1-4)

[p. 139]

Claude Simon
La Route des Flandres
(fragment)

En (Georges) in een poging dat voor zich te zien: taferelen, vluchtige lente- of zomerschilderingen als bij verrassing gevangen, altijd van een afstand, door een opening in een heg of tussen twee struiken door: iets met altijd helgroene grasvelden, witte hindernissen, en Corinne en hij tegenover elkaar, hij kleiner dan zij, stevig op zijn korte kromme poten, met zijn soepele kaplaarzen, zijn witte rijbroek en die glinsterend zijden casaque waarvan zij zelf de kleuren had uitgezocht en die (van dezelfde satijnachtige en glanzende stof waarvan vrouwelijke onderkleding - beha broekje en die zwarte jarretelgordels - worden gemaakt) een potsierlijke, aggressieve en wulpse vermomming leek: zoals die mismaakte dwergen die vroeger de kleuren van de koninginnen en prinsessen moesten dragen, fijne en tere tinten, hij met zijn Italiaanse carnavalsmasker, zijn gele huid, zijn benige, ascetische gezicht, zijn neus als een windbreker, zijn grote bolle ogen, zijn passieve (nadenkende) houding, bedachtzaam en lijdend (een voorkomen dat misschien werd benadrukt door die eigenaardige manier waarop jockeys hun hoofd houden, de officiersboord van de casaque waaronder een halsdoek is geknoopt als een verband dat hun hals stijf omsluit, waardoor hij dat stramme krijgt, het hoofd vooruit gestoken, als iemand die lijdt aan een gezwel in de nek of aan een steenpuist), en zij staande tegenover hem (ogenschijnlijk alleen maar een eerbiedige jockey luisterend naar de orders van zijn werkgeefster, geduldig, het handvat van zijn rijzweepje gedachtenloos tussen zijn handen heen en weer rollend) in een van die veelkleurige voilen en in het tegenlicht dat de schaduwen op het grasveld langer maakt doorschijnende jurken, of ook van dat rood dat speciaal bestemd scheen om te harmoniëren met de kleur van haar haren, haar lichaam daarin doorschijnend uitkomend (de vork van haar benen) door de langsstrijkende zonnestralen en duidelijk aftekenend, alsof zij naakt was, in

[p. 140]

donkerrood in de ijle wolk van voile zodat zij deed denken (maar niet denken, niet meer dan een hond denkt wanneer hij het profetische belletje hoort waardoor zijn reflexen in werking treden: dus niet denken, eerder iets als kwijlen) aan iets als een van die zuurstokken (en siroop, en amandelmelk, woorden ook voor haar, daarvoor), aan dat in zuurgetinte cellofaanpapier verpakte snoepgoed (papier waarvan het kristallijnen geritsel, de kleur alleen, het materiaal zelf, met vouwen waarin de paraffine zichtbaar is in een fijn netwerk van elkaar onderling kruisende lijnen, al fysiologische reflexen teweegbrengt), Georges kon hun lippen zien bewegen, maar niet horen wat zij zelden (te ver weg, verborgen achter zijn heg, achter de tijd, terwijl hij (later, toen Blum en hij erin geslaagd waren hem een beetje op zijn gemak te stellen) luisterde naar Iglésia die hun een van zijn talloze verhalen over paarden vertelde, bij voorbeeld dat over die driejarige die aan een ontsteking van de lymfvaten leed en waarmee hij niettemin gewonnen had bij meerdere... Georges: ‘Maar heeft zij...’ en Iglésia: ‘Zij kwam er bij staan wanneer ik hem met dat middel behandelde. Het was een recept dat ik van mijn vroegere baas had gekregen, maar je moest oppassen met...’, en Georges: ‘Maar als zij kwam, deed je... ik bedoel: deden jullie...’, en Iglésia weer ontwijkend); bovendien deed het er niet toe: hij hoefde niet te weten wat de mond, de geverfde lippen die zacht bewogen zeiden, noch wat de dikke, gebarsten, harde lippen van het carnavalsmasker antwoordden, om de goede reden dat het worden waren, slechts konden zijn, zonder enig belang, onbetekenend (waarschijnlijk pratend, zij en hij, over het middel of over de gescheurde pees, zoals hij het met die onschuldige naïveteit vertelde); waarschijnlijk was het dit wel: dat wil zeggen geen idylle, niet een beginnende intrige, met veel omhaal van woorden, vaststand, geordend, beginnend, sterker wordend, zich ontwikkelend volgens een harmonieus en verstandig crescendo onderbroken door de onvermijdelijke rustpunten en bedrieglijke listen, en een hoogtepunt, en daarna misschien een tijdelijk evenwicht, en daarna weer het onontkoombare decrescendo: nee, niets georganiseerds, niets samenhangends, geen inleidende woorden, uitspraken, verklaringen of commentaren, alleen dat: die paar zwijgende beelden, nauwelijks bewegend. van ver gezien: zij terwijl zij hem haar orders geeft bij de weegplaats, of ook hij smerig en bemodderd.

[p. 141]

sporen van aarde of platgedrukt gras, geel-groen, op zijn rijbroek, op zijn arm zijn miniscule poppezadeltje waaraan de stijgbeugels hangen die tegen elkaar stoten met een helder klingelend geluid, naast haar, misschien een beetje mank, naar de weegschalen lopend achter het doornatte en dampende paard dat aan de teugels wordt meegevoerd door één van die kleine staljongens met vies en te lang haar, met versleten kleren en een bleek schoffiesgezicht; of anders een zonnige ochtend, voor de stallen, en hij, met zijn verstelde doordeweekse broek en zijn oude gebarsten laarzen, en in hemdsmouwen, op zijn hurken, bezig de knieën van een paard met zeep te wassen en te masseren, en plotseling, op de natte stenen rond de gebouwen, haár schaduw, in een van die lichte, eenvoudige ochtendjurken, of anders misschien in rijtenue, zij ook gelaarsd, met haar rijzweepje tegen een van haar benen tikkend, en hij nog steeds op zijn hurken, zonder zich om te draaien, nog steeds de zieke pees masserend tot zij tegen hem praat, en dan overeind komend, opnieuw tegenover haar staand, het bovenlijf licht naar voren gebogen, zijn armen tot aan de ellebogen vol zeep en, uit de bewegingen van hun hoofden, uit het armgebaar dat hij op een gegeven moment maakt, begrijp je dat zij het over het paard hebben, over de pleister, en meer niet (behalve misschien een dubbelzinnig knipoogje tussen de twee stalknechten, de stiekeme wijze waarop een van die bleke, haveloze en smerige jongetjes die je voorbij ziet komen hangend aan de toom van fonkelende beesten, met hun magere kwajongensgezichten, hun achterbakse en beklagenswaardige uiterlijk, temidden van een electrische fonkeling van manen, spieren en kleurige jurken) en er dus niet veel sprake is van liefde, tenzij, nu juist, liefde - of beter gezegd hartstocht - dát is: dat zwijgende iets, die opwellingen, die afwijzingen, die haatgevoelens, alles onuitgesproken - en zelfs vormeloos -, en dus die eenvoudige reeks gebaren, woorden, onbetekenende scènes, en, in het middelpunt, zonder enige aankondiging, die aanval, dat niet langer uit te stellen lijf aan lijf, snel, wild, onverschillig waar, misschien zelfs in de stal, op een baal stro, zij haar rokken hoog opgetrokken, met haar kousen, haar jarretels, de korte weerschijn van stralende huid bovenaan haar dijen, allebei hijgend, buiten zichzelf, ongetwijfeld doodsbang betrapt te worden, zij over zijn schouder, met verwilderde blik, haar hals verdraaid, de deur van de stal

[p. 142]

in het oog houdend, en rondom hen de ammoniakachtige lucht van het stalstro, en de geluiden van de dieren in hun boxen, en hij dadelijk daarna opnieuw met dat onveranderlijke masker van leer en beenderen, ondoorgrondelijk, triest, zwijgend, en gelaten, en somber, en onderdanig...

Vertaling: Anton van der Niet (éditions de minuit. 1960 pp. 48-52)