Raster. Jaargang 6

[p. 429]

Hans Faverey
rivierlandschap met bloedingstijd

Voor Rein B.

Moest het zijn dat deze hier
daar is gaan liggen om zijn
bloed de vrije loop te
kunnen laten, en die papaver
tot op de bodem uit te putten -

de vlakte, tot aan de einder

leeggestroomd; met de lucht
daarenboven zich eindelijk
gladgestreken: het voor-
hoofd van een blinde
die tuurt in zijn verte.

[p. 430]

 

Terwijl een van die vleugels

 

zijn spijker uitzit, een zacht

 

gejank neersijpelt uit de pijl

 

op weg naar het suikerhart;

 

een pijl, zich koesterend

 

 

 

in het warme pijlsap

 

 

 

van zijn oorsprong;

 

het hart als een knoop

 

in een riem uit rendierleer;

 

de spijker - nog suikerzoet;

 

de doodstille reigerwiek.

[p. 431]

 

Hoewel het niet ophoudt

 

zich aan te blazen, zich iets

 

in te blazen in zijn gesloten

 

circuit; zich daar door

 

niets van laat afhouden,

 

 

 

en daar niet van aflaat;

 

 

 

al maar door zachtjes blaast,

 

al maar door: alsof iemand

 

zich iets influistert; zich in-

 

spant, het niet opgeeft, zich

 

iets influistert, en niet toegeeft.

[p. 432]

 

Hetzelfde oude rivierlandschap;

 

de aluinbloesems; het geruis

 

eentonig; de veerman, de hond,

 

het muntstuk, de overtocht;

 

het mes in het offerdier

 

 

 

met de goede of slechte lever;

 

 

 

de blinde ezel in de molen;

 

het gezang dat men niet

 

meer hoort, de taal die men

 

is vergeten; de boze hond;

 

het lichaam - zo daargelaten.