Raster. Jaargang 5

[p. 83]

Redbad Fokkema

Elke dag is de eerste

Het openen van de zandbak is elke ochtend
de chaos binnengaan en ordenen beginnen.
De kikvorsen, de torren zien hun einde aan
en hollen naar het donker, de border in.
Zonen roepen nu de rust over de wateren
die ik ze breng en misbaksels ontstaan,
waar de vloed weer overgaat. Het moet opnieuw.
Zij happen zand, het staat hun tot de lippen,
gehoor neemt af en spinnen dalen in het oog.
Nu is de dag wel om, het eten kan beginnen.

[p. 84]

Bij fluitspel

Ik zie me op de vloer
van Adriana, het nieuwe huis,
wachten op ervaring.
Het werd oorlog.
Vader ging onder de grond,
kwam jaren later boven water
met kisten vol kersen
uit Zeeland, wijzend
naar Zurich op de kaart
van Friesland waar hij
op een dag de afsluitdijk
fietsend verdedigd had.

[p. 85]

Bij snarenspel

Ik zie er geen gat meer in,
schreef zij van het sombere thuisfront.
De jongens schieten in de schuur
op de bieten (we moeten toch eten
en de bollen staan alweer in bloei),
nu zit ik vanavond diep in de put
van zijn voorhoofd te kijken die
z'n broer er in heeft geschoten.
De pijl en boog heb ik vernietigd,
maar nog zijn alle takken niet gesprokkeld,
niet alle rietmatten verstookt
en ook de wilde vlier is er nog.
Dat zal me wat worden.

[p. 86]

Een lied voor de Pinkster

‘Schoon de directeur 't ons verboden had,
(híj had een bruggetje achter zijn huis
waarover hij liep naar zijn werk), waren
we met één sprong van tussen de kruisbessen
vandaan over de sloot vol gassen en drab
op het zendingsveld. Er stonden nog bunkers
die stonken van vocht, pis en nat zand.
Wij speelden er voetbal en pinkster
met allerlei tongen en rassen. Iedereen
was in het wit en Abdoel Karim
met zijn ierse setter was mijn favoriet.
De Molukse midvoor, wiens naam ik vergeten ben,
kon denderend adoe schieten en verhielp
de kramp van Hajir, snelle linksbuiten,
scoorde daarna op zijn voorzet
het dertiende doelpunt.
Dat was me een feest.

[p. 87]

Bij het gedenkoffer

Vaak zagen wij Willebrord
langs het Oegstgeesterkanaal
op weg naar het Groene Kerkje
met kruiken voor een graf;
dan stonden de sluizen bij Katwijk
wijd open want zonder ophouden
stroomde het water onder de brug
die hij overging; zuchtend zocht hij
zijn toevlucht onder de heuvel
waar Profijt, de delver der graven,
voor baas Luit aan het werk was,
want morgen kwamen de doden.