Raster. Jaargang 5

[p. 88]

Armando

Herinneringen

diep in 't bijtend ijs zweeft het leger dat
dreigt, verdrijft de vogels naar boven.
zij ontdekten de dood en dagelijks leven zij hun
vochtig bestaan, glanzende voorbode van sneeuw;
waaiende wapens, die wensen
stil martelen van lichaam op lichaam.

[p. 89]

 

zij schragen slechts voor heersers

 

deez' heldere zuilen van het slagveld, zo

 

onverhoeds verrijzend.

 

 

 

het zijn nog resten, de geesten van een leger,

 

hoe overwonnen ook.

[p. 90]

 

op de toppen der golven groeit het spoor van de wind,

 

rimpelend rotsen vormend, brekend de wrede druppels.

 

zij verbergen stenen orde, eenvoud.

[p. 91]

 

hij zag alles en weet:

 

de daders handelden in eenzaamheid, eerbiedig

 

tastend naar elkanders schild.

 

men zei, zij waren blind, één ziel, één lichaam.

 

 

 

nee,

 

de jongste dag al was te rijp om nachten te begrijpen:

 

gevechten zijn maar schijn.

[p. 92]

 

natuurlijk neemt hij wraak, hij laat de dag

 

vergaan, het licht waadt krachtloos in de nacht,

 

hij sterft.

 

wat zegt hij ons, wat is zijn eerste woord?

[p. 93]

 

bouwsels, die nog bestaan, traag bewegen,

 

betreden door het wreed getij,

 

zwart wank'lend uit het hemelrijk.

[p. 94]

 

hoor de bevelen,

 

hun gebeden tot de wind, het spreken met de regen.

 

 

 

ooit schiepen zij hun bouwsels, waar

 

hoog het toornig leven heerste: sluit u aan en

 

zwijg, ondanks ontijdig sterven.

[p. 95]

 

onttroonde doden, de verte vindt hen waaiend

 

in de nevel, geen verdriet teniet doend,

 

slapend, slapend.

 

 

 

zij moeten moe zijn, hun liefde, hun rijzige

 

leegte davert door haar hallen: vorstin

 

der machtelozen.