Raster. Jaargang 4

[p. 441]

Gerrit Kouwenaar

zwijgend in alle talen

De mens is niet treurig, hij die een ik is
loopt vrolijk langs het strand van de zee, letter
lijk in een vel vol gevoel, breekbaar
als rubber

vrolijk wil zeggen: evenwicht
tussen binnen en buiten, dus dat de zilveren vis
in het heldere water evenveel
op de dis is

dat de stoelgang goed is, dat de drank
de lever niet aantast, dat het klimaat
mild is en enigszins dom

zo, vervuld van vers brood en een vrees
zo gering als een vlo, de ik
eeuwig liggend laag bij de grond, veracht de meeëters
net niet, bezingt corpulent en levend
zijn geringheid, rechtstreeks mompelend
zoals de krant het regelt, oh

hoogmoed: eeuwig, zwijgend in alle talen, wil
onophoudelijk zeggen: een geweldig getal
met nullen zo talrijk als de doden
na een veldslag, behalve dat de ik
daar niet bij is, dus vrolijk
is de mens -

[p. 442]

heldere middag

Beginnen wij op een heldere middag vol dingen
met een mondje dood
vooreerst in verband met gewoon
dus minder omdat het onder elke steen
krioelt van de meeëters

stel u maar voor tijdens het voeden met bloedworst
hoe dit bibberend raadsel
in taal is verpakt als een pakje brood:
wie niet smakt is beleefd
ofwel overleden

zo is er de eter die volmondig inslikt
ik moet even
wateren sterven of leven
tussen zes en zeven

kijken wij op de klok: wat kost
de vertering? maar wat kolk?
kotst de dader, of de vader; raaf
zei je? doof, rood? of wat
is er met je tong of je spraakwater? de mens
moet streven of iets
van die aard
in die geest -

[p. 443]

regressie

De taal een kanaal
waar van alles uitvloeit, in zwart water

een muizenval
waar van alles uit ontvlucht, in vermomming

een vuilnisbelt
waar van alles op terechtkomt, per abuis

en het zindelijk oog dat dit alles zogenaamd waarneemt
en kaltstellt via de smakkende mond: ik
ervaar dit, ik ervaar dit, ik vermaal ver
teer zoals het is of zoals het

kleuren ontbinden nu vanzelf: de zon
gaat onder in doodse stilte

dus tenslotte toch nog enkele blinde gedachten
onzichtbare produkten zich een klein leven
groothoudend ten overstaan van
de goddelijke excrementen

trotserend de vergelijking met
duizend verbruikte verrotte verkronkelde fietsbanden
aangetroffen op een alpenwei: wat zo'n oog
niet verzint waar het hoofd
mee blijft zitten -