Randstad 4-6

[p. 101]

K.F. Drenthe
[KZ Verpleging]

Ja, natuurlijk heb ik het bij het rechte eindje. U bent eerst gaan plaatjes kijken en toen dacht U dat de tekst misschien ook nog wel de moeite waard zou kunnen zijn. Tekenaars zijn ervaren in deze publiekelijke reacties. Ik ben weliswaar geen echte tekenaar doch slechts een amateur uit noodzaak geweest. Dit hield niet in de noodzaak der dwangverpleging. Het was een opgedrongen levensonderdeel, waarvan een man die nimmer een strafbaar feit beging geen stukje van heeft willen verorberen. Het is niet mijn vooropgezette bedoeling om U schrik aan te jagen. Denk dus niet dat al de wrange voorstellingen die Uw pupillen beroeren directe daadzaken zijn waarmee U in aanraking komt als U onverhoopt ooit eens in een krankzinnigengesticht

[p. 102]

[p. 103]

gedeponeerd zou worden. Het zijn de verborgenheden in de dwangverpleging waarvan de medici geen weet willen hebben. Zij vrezen, en terecht, dat patiënten en zij die dit niet zijn, de artsen zullen gaan vrezen voor een uitlevering aan hun helpers de verplegers, die strikt machinaal in alle hardheid de orders ten uitvoer leggen die aan hen worden opgedragen. De plaatjes die U ziet, zijn een selectie uit een grotere serie en hebben bijna alle de realiteitsvoedingsbodem van krankzinnigenverpleging achter gesloten deuren tot bron van gewaarwording gehad.

Er zijn soms mensen die door die (noodzakelijk geworden) opsluiting komen tot de wanhoopsdaad die steeds weer zo oplettend door de witgejasden wordt verijdeld. Voor zover zij veelal de gevolgen niet moeten verzorgen en doen genezen.

Uit veiligheidsoverwegingen kan het voorkomen dat zo'n patiënt na enige vorm van poging tot suicide (zelfmoord) te hebben ondernomen ter bescherming van zichzelf moet worden vastgebonden en/of geïsoleerd. De gorita (groot zeildoek met bindlinten) wordt alleen maar aangelegd over de dwangbuis heen, indien de man in uiterste woede verkeert en ook wel bij wijze van strafmaatregel opdat hij zich voortaan fatsoenlijker zal gedragen na een agressieve vechtpartij. Er zijn meer mogelijkheden die ter beoordeling zijn van de behandelende arts. Het leven is soms ook wel aangenamer. Als een verpleger niet kan klaverjassen mankeert er iets aan zijn opleiding. Vroeger werd er enorm veel gekaart. Voor het overgrote deel door criminele patiënten. Sinds de tv haar entree deed is dit iets minder geworden.

De klaverjasautomaten smeren het verstand dagelijks ter vermeerdering van de kennis.

De tijd passeren met huisvlijt is een bezigheid waarmee een klein percentage patiënten zich bezig houdt. Zij moeten dit wel doen opdat de arts een gunstige indruk zal krijgen van hun welwillendheid tot werken. Wie niet wil

[p. 104]

Huisvlijtproduct van een pessimistisch gestemde patiënt.

Man met een gespleten bewustzijn (schizofreen).

Er zijn patiënten bij wien het niet lukt om deze bril af te zetten.

werken wordt, blijkens mijn meer dan tienjarige ervaring, onontkoombaar beschouwd als zijnde geestesziek. Als U liever om één of andere reden niet wilt werken, vier Uw wil dan bot buiten een inrichting. U bent daar dan handelingsbekwaam om te doen en te laten wat U zelf wilt. Of hebt U een gespleten bewustzijn? Kijk dan in de spiegel en lach en huil. Met en zonder tranen. Als U de bedoelingen der witgejasden niet kunt begrijpen draagt U misschien de zwarte bril en is Uw geest dof gesluierd. Dit is bij zeer velen het geval. Ook in de zo begeerde vrijheid.

[p. 105]

Zestien jaren aan één tafel.

De ‘verlengde shock’ (electro-narcose). ± Zes minuten half bewusteloos ijlen, klappertanden, hijgen en kramptrekken, met of zonder dwangbuis aan, op de behandeltafel.

En heb medelijden met de ongeneeslijken die, vaak eenzaam, dit levensdal niet kunnen ontsnappen. Zij wier hersenen de belevers ervan helaas volledig afgesloten doet zijn van de maatschappelijke samenleving. Mannen met een kindergemoed. Mensen die uit duizenden anderen gezeefd worden uit de wereld van U en mij en wiens gedrag U zich niet kunt voorstellen omdat U ze nooit om zich heen heeft. Lijders aan godsdienstwaanzin. En zij die daaraan niet lijden, maar steeds weer spreken onder elkaar over het bezoek van de Dominee en de Pater ‘die toch niets voor je kunnen doen, omdat de dokter over alles beslist.’ Vroeger zijn in binnen- en buitenland duizenden behandeld/mishandeld met electro-shock. Tientallen keren zag ik vele patiënten in doodsangst vechten om aan de electrocutie te ontkomen. Genadeloos werden ze in opdracht van de arts(en) door de verplegers vastgegrepen, weggesleurd, soms vastgebonden en al, om tien minuten later bewusteloos lallende en kreunende op een draagbaar weer te worden teruggebracht. Heden is deze genezingsmethode voor negentig procent vervangen door de vreedzamer

[p. 106]

werkende medicamenten.

Mijn nieuwe bril.

Onder een spanlaken is het zoet slapen. Alleen zeer agressieve patiënten komen hiervoor nog in aanmerking.

Ik heb hiervan goede resultaten kunnen aanschouwen. Wie zich afvraagt om welke reden het leven je grauwzaamheid in soorten oplegt, krijgt daar veelal geen antwoord op. Menende toch te moeten sterven in de verbanning, tekende ik mijn nieuwe bril. Temidden van agressieven, toevallijders, hysterici, idioten, moordenaars, onzindelijken en gevaarlijke psychopaten. Zwaar vloekende, beledigende, uitjouwende, smijtende, en sexueel uit de ban der normaliteit gesprongen mannen. Felle

[p. 107]

vechtpartijen, de spanningen der alarmbellen, en claxon. Ook dit verminderde door de toepassing van nieuwe medicamenten. Tegen wil en dank. Kalmerende middelen zijn mij nimmer toegediend.

Hoewel met het musiceren meermalen werd verboden omdat ik weigerde in het voordeel van de gestichtseconomie enige werkzaamheid te verrichten, en alles tezamen mede hierdoor mijn pianistische en orgelvaardigheid staag werd afgebroken, was er toch nog wel bij gelegenheid een uitleefmogelijkheid. Het niet mogen beschikken over wetboeken, het niet mogen kennen van de Wetten des Lands, vooral niet de krankzinnigenwet, en ook het niet mogen weten wat in geneeskundige verklaringen over je wordt geadviseerd (een krankzinnige behoeft dit immers niet te weten). Ziehier wat als totaliteit moet worden aanvaard omdat de nederlandse krankzinnigenwet geen wetsartikel bevat dat artsen de plicht oplegt om patiënten zonder onderscheid van ziekte te moeten toestaan dat zij kennis nemen van de Wetten, indien zij zulks wensen. Dit is een Staatsharnas.

Zelfportret, gezeten voor het ‘cinema’ registertrektraporgel.

De zich steeds meer en beter organiserende en samenvoegende federaties voor geestelijke volksgezondheid zijn in het internationale vlak een aanzienlijke macht geworden. Zij bouwt voort terwijl de wetten ongewijzigd blijven. Ik vraag me af of het werkelijk noodzakelijk is dat een patiënt moet voldoen aan de eisen die een arts hem geestelijk stelt, opdat de patiënt het geluk zal

[p. 108]

zijn beschoren geestelijk gezond te worden geacht. Ik heb artsen meegemaakt die in mijn aanwezigheid voor Medische Tucht Colleges ter geheime terechtzitting zeiden ‘arts’ te zijn. Zulks in antwoord op de vraag van de Voorzitter of zij psychiater waren. Autoriteiten in het gebied der Geestelijke Volksgezondheid, door mij voor Medische Tucht Colleges gedaagd zijnde, adviseerden de Colleges, die zich daarna onderwierpen aan hun oordeel.

Volkomen onzindelijke man, goed ingevet in een permanent bad. Een behandelingsmethode die in Nederland niet meer algemeen wordt toegepast. Wel in de U.S.A. o.m.

De begraafplaats (doorsnede zijaanzicht).

Het woord ‘geestelijk’ wordt in vele vormen gebruikt en misbruikt. Een criminalist heeft de aangevormde drang om dwangtoestanden, ook als deze wettig zijn geoorloofd, te taxeren naar maatstaven in rechtvaardigheidsbegrippen. Hierdoor werd ik tot uitentreuren uitgemaakt voor een querulant, hoewel het strafblad blanco is en was.

Ware de krankzinnigenwet zodanig, dat de Inspekteurs van het Staatstoezicht gebonden zouden zijn aan de rapporten van onder hen werkzaam zijnde controlerende ambtenaren, dan zouden mistoestanden niet gehandhaafd kunnen blijven.