Randstad 4-6

[p. 86]

L.TH. Lehmann
Zes gedichten

Boekenwijsheid

i

O minaretten, die ik toen
zag op de kaft van Arabian Moon,
(een foxtrot) wit tegen blauw.
Zo moesten steden zijn.
Wie denkt aan wonen?
Het naderen was belangrijk,
alleen het naderen te kameel,
langs palmen die paarse schaduwen wierpen.

ii

Arabian Nights klonk mooier dan duizendenéén nacht,
en als de platen maar plechtig waren,
(niet die van Dulac; te grotesk)
leek het toen mooi Oosterling te zijn.
Enkel onder bogen lopen,
liggen op divans, druiven eten
en drinken uit vreemde kruiken.
Kleren in vloeiend wit of gloeiende kleuren dragen.

De boeken van Rosita Forbes veranderden weinig aan het beeld.

Maar gala-uniformen hier
waren toen al walgelijk.

[p. 87]

Collectief

Oh, the brave trad jazz
en de jongens en meisjes
die op een gegeven moment zoveel leken,
met cnd tekens, guitaren, sandalen,
bij Aldermaston en Holy Loch.

Zullen hun workday selves
even weinig herkenbaar blijken
als eenmaal hun lijken
met of zonder uniform?

Godsdienst

Soms denk ik over godsdienst
en stel mijn gebrek aan deemoed
tegenover het grotere daaraan
van gelovigen,

en er gebeurt niets anders,
ondanks aantrekkelijke scholastiek,
ondanks de lyriek van George Herbert
en San Juan de la Cruz,
die blijkbaar iets om op te bijten hadden,
ja, ondanks de Griekse goden,
dan dat ik mij verbaas erover
dat iemand ooit zoiets phantastisch
als godsdienst heeft kunnen bedenken.

Maar iedereen deed het:
Bosjesmannen, Maori's,
Kwakiutl, Samojeden,
enz.

[p. 88]

In 't algemeen

Veel witte plekken op de kaart
van het verlangen

en huizen waarin de lucht is
als water in een lek schip.

Photo's

Oude photo's waar zwart bruin was en wit niet wit,
van havens, van stuurlieden die jolig doen,
van het Suikerbrood en van het plaveisel met slingerpatroon
in een prae-torenbouw Copacabana.

Met 5, 6, 7, jaar, blijvend in een bovenhuis
leken het goede achtergronden,
geen romantische verten (daarentegen werd gewaakt)
het volle bewustzijn bestond van bovenhuizen elders.

Maar toen ook het bovenhuis ver weg kwam te staan
bleef er niets, ook geen verten als troost.

Pop Art

Lichtbruine schouders uit zeepwater
tussen de plastic tegels
in een fragiel nieuw flat.

Beeld aan een innerlijk
Thorbeckeplein,
maar erg dierbaar.