Raam. Jaargang 1968

[p. 41]

Nel Hermans
Jungle

Slapend richten wij ons op
en keren slapend onze huid van binnen naar buiten
tot we naakt en ongetemd over de nachten lopen.
Uit onze handen blinkt het been
van het laatstgenoten maal,
van het mes voor die we hardop haten:
er wordt met iemand iets gedaan.

Onder de morgen groeien blauwe grenzen
van de kou weer aan,
dun dagboek
leven op de toppen van de tenen.

Onze broer

Onze broer,
U weet wel die grote,
waar we altijd zo bang van waren
- hij kon je van alles rekenschap vragen -
leidt een hersenschimmig bestaan
ergens in Alaska.
Het huis dat hij bewoonde wordt steriel
het loopt leeg.
Men kan wel zeggen,
dat het vroeger opviel.