Raam. Jaargang 1968

[p. 35]

J.C. Damsté
Het versierde strand

De zon stond fel en hooghartig aan de matblauwgelakte hemel als een opmerkelijk natuurverschijnsel.

Honderdvijftigmiljoen kilometer daarvandaan

op een relatief zeer nietig aardklootballetje

in de scherp afgesneden schaduw van een onbelangrijk winkelportiek werd een diepe zucht geslaakt door een meisje - het was bloedstollend heet (in een verhaal kan alles) of misschien had ze zorgen of misschien was ze wel erg gelukkig - je weet het toch maar nooit.

Juist op dat ogenblik kwam ik (ik? Ik. Paul Marc. Aangenaam. Hoezo aangenaam?

Pijnlijke stilte.

Ik heb altijd gevonden dat Paul (van voren) Marc (- inderdaad) een naam was waarmee ik het nogal getroffen had, je kunt er alle kanten mee uit, als je begrijpt wat ik bedoel, zou ook Engels of Frans (o.a.) kunnen zijn;

wanneer ik vroeger met mijn vriendjes op straat voetbalde, en zij zich Abe Lenstra of Faas Wilkes noemden, en ze vroegen mij hoe ik heette, zei ik altijd Paul Marc. en ik vond het een goed antwoord. Verdomd goed zelfs. Ik ben zeventien jaar oud en zal dat altijd blijven - één voortdurende dag -

wat vele dames mij zullen benijden. Mijn lengte bedraagt nagenoeg 1,80 meter en de tint van mijn haar bezorgde mij de bijnaam Paul Poep, hetgeen mij aanvankelijk nogal hinderde, maar op één of andere manier wel sterk bijdroeg tot mijn populariteit in onze overigens keurignette buurt.

Maar terzake) juist op dat ogenblik dus kwam ik langs het winkelportiek, waar - in de schaduw - scherp afgesneden een bloedstollend meisje stond. Zij slaakte een diepe zucht die verschillende oorzaken gehad kan hebben maar/en haar borsten verrukkelijk (bijna beet ik op mijn tong) deed uitkomen in haar effenwitte (witter kan het niet) jurkje. Haar haar (heur haar - te ouderwets) gleed geborsteld over haar rug en reikte moeiteloos tot aan de glooiing van haar taille. De zoom van het rokje daarentegen

bereikte allerminst haar (o mijn hemel) haar knieën, en mijn tong maakte nog enige moeilijke momenten door. Eenstemmig

besloot ik verliefd op haar te worden. -Is het leven zwaar? Een soepele opening, die Sean Connery of Roger Moore mij hoogstens met de grootste inspanning verbeterd zouden hebben. En tenslotte was ik nog maar een beginneling.

Haar antwoord lag geheel in het visuele vlak (zij (o goden) zij glimlachte). Haar handen waren merkwaardig koel. Toen ik haar van zeer dichtbij zag, ontdekte ik eindelijk dat

mijn ogen een gore tint hadden en mijn huid die van een melaatse was (en ongetwijfeld stonk ik). Mijn stem was te hard, maar zonder enige werkelijke klank. De hare was zacht en toch kon mijn trommelvlies de trilling ervan nauwelijks verwerken. En zij geurde..... Het strand was vreemd leeg, de mensen vertrouwden het weer nog niet; zoals de waard is, enz.. Lijn 9 was strontvol en zou een hel geweest zijn als zij niet, als wij niet -

[p. 36]

tenslotte was ik een beginneling.

(Ik was ook laat met wisselen, fietsen en praten.) In een tamelijk onverwachte bocht beet zij op mijn tong; wat ze in sommige boeken schrijven, daar kun je ook geen wijs meer uit worden. Haar borsten waren lekker koel, terwijl ik zweette zoals otters alleen maar kunnen dromen (dromen otters?) (ik geloof dat ik eigenlijk runderen bedoel).

Het strand was werkelijk opvallend leeg en de wegblijvers hadden ongelijk. Een zuidwestelijk zuchtje wind voerde meer Sunny Afternoon dan koelte aan. Wij spreidden haar badlaken uit in een grote kuil die nog was overgebleven van de laatste bezetting,

wreven ieder onze eigen buik in met mijn zonnebrandolie en strekten ons zeer luidkeels uit. Mijn armen lagen mij in de weg. Ik stond op en liep naar een strandtentje. Ik kocht twee Jaffadrinks en zoon soort windmolentje. Toen ik terugkwam

lag zij op haar buik; haar beha had zij losgemaakt en zij vroeg mij haar rug in te wrijven. - Ben je nu al bruin aan de andere kant? (Ik was tenslotte een beginneling.)

Snel begon ik er plezier in te krijgen, ik sloeg niets over

ook haar billen niet

ook niet bij het opbrengen van de tweede laag enzovervolgens. Daarna wreef zij mijn rug in, waarvoor zij haar beha weer vastmaakte, ondanks mijn praktiese waarschuwing. Een meter of tien van ons af

vestigde zich een elftal, acht jongens en drie meisjes - een onmogelijke verhouding rekende ik uit,

zelfs met eventuele inkalkulering van een aantal homoseksuelen. - Wat een smoelen, fluisterde ik, het lijkt wel een kamerkommissie (een politiek aardigheidje gaat er altijd wel in, moet je maar eens opletten,

je moet alleen wel in de gaten houden wie het opvangt)

en zij zei niets terug. Bij het aantrekken van hun badkleding lieten zij zowat alles zien wat er te zien was;

haar buik was nog altijd buitengewoon koel. Zij hadden

twee transistors bij zich, waarvan er één op Hilversum 3 stond en één op Veronica; daarbovenuit riepen zij vieze woorden;

sommige ervan waren nieuw voor mij. Tenslotte was ik nog maar een beginneling. Schreeuwend dat zij elkaar in zee gingen sodemieteren, spoedde het gezelschap zich brandingwaarts, met achterlating van Hilversum 3

(Veronica was natuurlijk waterproof). Kom uit de bedstee, mijn liefste, stelde Hilversum 3 voor. Toen ze terugkwamen (Blue-Band is vernieuwd)

waren alleen de meisjes nat, wat mijn homo-teorie omver leek te werpen.

De cirkel die zij om ons heen vormden was tamelijk wijd, maar had toch iets hermeties. Gelijktijdig gingen ze in het warme zand zitten, Hilversum 3 ongeveer aan mijn voeten, Veronica ter hoogte van onze navels.

Niemand sprak een woord en daardoor was het heel stil, ondanks de radioos. De jongens bekeken aandachtig mijn vriendinnetje en de meisjes even aandachtig mijn zwembroek die (pure zenuwen) een erektie dreigde te gaan vertonen; haastig

wentelde ik mij op mijn buik. Een sigaret werd aangestoken, de nog brandende lucifer

maakte een boog naar mijn rug; ik schrok

[p. 37]

en veerde op; de lucifer - intussen allang uitgewaaid - bleef liggen op het smalle lichaam van haar, die

absoluut niet mocht merken dat ik bang was, hoe bang ik was. Zij bewoog niet, bijna niet,

het houtje ging vrijwel onmerkbaar op en neer; ik wilde

dat ik een fototoestel meegenomen had (ik had een fototoestel meegenomen maar durfde het niet tevoorschijn halen) het had een mooie foto kunnen worden,

iets van de onschuld, maar mijn handen trilden. Ze was mooi (en blond en ik was bang - de situaatsie in een notedop), wat was mooier

dan haar te mogen beschermen tegen die rotjongens, die rotmeiden, misschien zou zij ze soms kennen, vroeg ik mij opeens af.

Een afschuwelijke schreeuw, als voor een stormloop. De kring

werd iets kleiner, een fraksie nauwer

de lus. Ze konden dit nog minstens zes maal herhalen, voor zij ons bereikt

zouden hebben. Uit mijn ooghoeken gluurde ik

naar de lichamen van de meisjes die stevig en al behoorlijk bruin waren.

Het konden elkanders zusters zijn, misschien wel zusters

van die ene, die zojuist geschreeuwd had. De jongens wierpen onophoudelijk meer dan belangstellende blikken op - die zij beantwoordde? Haar gezicht was van mij afgewend, welnee,

zij tartte ze, tartte die klootzakken, waar ik bang voor was, bang godverdomme. De kring was weer iets kleiner geworden, met mijn polshorloge probeerde ik enige regelmaat te ontdekken in hun beweging, hun oprukken. Ik keek - even waagde ik het, zij masseerde met beide handen haar borsten, die

intussen gegroeid leken. Ik voelde mij heet worden

van angst en geilheid, op de tast zocht ik haar broekje, haar onderbuik voelde koud en geschrokken trok ik terug, mijn ogen

mijn ogen boorde zich met wanhopige kracht in een niet te onderscheiden punt van het badlaken. Steeds meer radioos begonnen steeds harder te spelen,

over en onder en door elkaar heen.