Pseudo-Bonaventura-Ludolfiaanse leven van Jesus

[Epiloog van de vertaler]

[fol. L259,192v]

[Van desen sueten name Ihesus seit Sinte Bernaert aldus: "Ihesus is een suete ghehuechnisse, gevende ghewarighe bliscap des herten, mer boven honich ende alle dinc so is sine suete tjegenwoerdicheit. Niet en wert soeter gesonghen, niet en wert sueter ghehoert, niet en wert sueter gedocht dan Ihesus, die Gods Sone. Ihesus is een hope der gheenre die in penitencien sijn, hoe goedertieren den genen die hem bidden, hoe goet den genen die hem soeken, mer wat is hij den genen die hem vinden? Ihesus is een sueticheit des herten, een fonteyne ende een ghewarich licht der sielen ende gaet boven alle bliscapen ende begeerten. Diet besocht hevet, die macht bekennen, wat dattet is Ihesum te minnen. Ihesum sal ic soeken

[fol. L259,192r]

inden bedde, in die besloten camer mijns herten. Heymelic ende openbaer sal icken aenroepen mit gestadiger herten. Mit Marien sal icken des morgens soeken inden grave mit gheheelre minnen des herten. Ic sallen soeken mitter herten ende niet mitten ogen. Ic sal dat graff om graven mitten wenen ende vervullen die stat mit suchten. Ic sal vallen totten voeten Ihesu ende die aenhangen mit vasten omhelsen. O Ihesu, wonderlike coninc ende edel segevechter, onsprekelike sueticheit, altemale begeerlic! Blive hier mit ons, blive mit dinen nuwen licht, verdrijf die duusternisse mijns herten, maectet reyne, vervullet mit soeticheit. Dine minne, Ihesus, is alte soet ende waerlic alte genuechlic, dusentwerve bequamer dan wij connen spreken. Diet bevonden hebben, die bekennent. Eyschet die goedertieren minne, soeket die vuericheyt Ihesu, ende soekende seldij ontsteken werden. O Ihesu, minne der goedertierenheit, hope alre bliscapen, fonteyn der sueticheit ende der gracien, waerachtige weelde des herten, al ist dat ic niet weerdelic van dij spreken en can, nochtan en sal ic niet zwighen; die minne doetet, dat ic sal dorren spreken, want ic mi seere

[fol. L259,192v]

verblide in dij. Ihesu, dine bequame minne is een spise der sielen, dese vervult sonder [verdriet], honger gevende al hoer begeerten. Die di smaken, hongeren na dij; die dij drinken, sijn dorstich. Sij en connen niet begeren dan di Ihesum, dien sij minnen. Die hem van Ihesum dronken maect, die bekent, hoe Ihesus smaket. Hoe salich is hij, dien hij vervult! Daer en is niet, dat hi mere begheert. Ihesus is een engelsche cyerheit, inden oren enen sueten sanc, inden monde wonderlic honich, een hemelsche camer der herten. Och ic begeer dij dusent werf. O Ihesu, wanneer suldij comen, wanneer suldij mi blide maken, wanneer suldij mi van dij versaden? Dine gestadige minne is my ene gestadighe quellinghe. Ihesus is mi een honich vloet ende een ewighe ruste des levens. O Ihesu, overste goedertierenheit, een wonderlike vruechde des herten, een onbegripelike goetheit, dine minne dwinghet mi. Tis mi goet Ihesum te minnen, ende niet vorder te soeken, mijns selves alte male te sterven, op dat ic hem leven mach. O mijn alre soetste Ihesu, een hope der suchtender sielen, dij soeken die goedertieren tranen ende dat roepen der ynnigher herten. In wat steden dat ick bin, ic begeer Ihesum bij te wesen. Hoe blide bin ic, als icken vinde, hoe salich, als icken

[fol. L259,193r]

houde! Dan sijn daer helsen ende cussen, die soeter sijn dan dranc van honich. Hoe salich is die vergaderinge Cristi, mer daer is een corte merringhe in. Ic sie te hans dat ic hebbe gesocht, ic houde dat ic hebbe begeret, ic quelle vanden minnen Ihesu ende verberne al inder herten. Mer dese minne bernt soetelic ende is suet seere wonderlic ende salichlike ghenuechlic. Dit is die minne geseynt van boven ende aenhanghet in minen binnenste ende onstect dat herte altemale ende daer in verblijt die gheest. Och heilighe brant, o bernende begeerte, o soete verlichtenisse, te minnen den Gods Sone! Als Ihesus aldus wart ghemint, dese minne en wort niet uut gedaen, sij en lawet niet, noch en stervet, mer sij wort altijt meer ende meer ontsteken. Ihesus is ene fonteyn sijnre moeder der maghet, een minne der sueticheit, lof ende ere des Heilighen Gheests, een rijck der ewigher salicheit. Ihesus is claerre dan die sonne, sachter dan balsame, alre sueticheit sueter, minliker voer alre dinc, wes smaec so genoechliken is, wes roeck mi so vermaect, in wien mijn herte te male breect. Hij is allene den minre genoech. Du biste een gevoech des herten, een vervullinge der minnen. Du biste mine glorie ende een salicheit der werlt. Ic sal dij volghen, waer du gae\ste.

[fol. L259,193v]

Du en mogeste mi niet ghenomen werden, alstu mijn hert neemste. Ihesus, loff ons gheslachtes, mijn vercorene vrient, keere weder, cracht der rechterhant des Vaders. Du hebste verwonnen den viant voerspoedelic ende ghebrukeste te hans dat rike des hemels. Ghij, hemelsche burgers, lopet toe, doet op u herte ende sect totten segevechter: "God gruet u!" Overste coninc der crachten, coninc der glorien, hoge coninc der victorien, Ihesu, gever der gracien, eer des hemelschen hoves, du biste een waerheit ons vaders lant, een fonteyn der ontfermherticheit; verdrijf die wolken des rouwen, gif ons dat licht der glorien. Dy predict dat choer des hemels ende vertelt dijn loff. Ihesus verblijt die werlt ende versoent ons mitten Vader. Ihesus gebiet crachtelic, die boven alle staet gaet, dien begheert altoes die siele ende haest sijns [te ghebruken]. Ihesus is weder gevaren totten Vader ende hevet hem ghemaect onderdaen dat hemelsche rijc. Mijn herte is van mi gevaren ende is mede mit hem gegaen. Laet ons nu Ihesum loven mit sanghe ende mit gebede, dat hij ons geve dat ewighe leven.

Amen

Op dattu die manier hebste in desen voerseiden dingen te overdenken in eenre weke, so saltuse aldus deilen, dattu des Manendages vanden eersten des boecs sulte beginnen ende overlopen totter geboerten ons Heren toe. Des Dijnsdaghes van ons Heren gheboerte tot ons Heren doepsel toe. Des Woensdaghes totter .lxxij. discipulen kyesinghe toe. Des Donredaghes van daer totter lester toecoemste ons Heren in Iherusalem. Des Vridaghes van daer totter passien ons Heren Ihesu Cristi totter metten tijt toe. Des Saterdaghes van daer tot ons Heren verrisenisse toe. Des Sonnendages totten eynde toe. Ende doch aldus elke weke, op dat du die gedachten dij gesellic moechste maken. Ende hoe du dit meere doeste, so sij dij lichter voer comen sullen ende blideliker spisen. Ende want lesen ende oefeninge der gedachten die derde bedinge hout, ende op dat alle dingen die du voer gelesen of gedacht hebste, eynden mogen in bedingen der waerheit, so segge dese bedinge die hier na volghet.