|
| |
Hoe hi den Heilighen Gheest sende. Dat .liij. capittel
Des Pinxter daghes, dat was nader verrisenisse des vijftichsten daghes ende des tienden daghes nader opvaert ons Heren, so vertelde onse Heer Ihesus sinen Vader van sijnre gheloeften, dat hi gheloeft had sinen jongheren van den Heilighen Gheest. Ende want dat die Vader wel ghe\nuechde, so senden si den Heilighen Gheest totten discipulen, dat hi si vervullen soude, troesten, sterken ende le\ren,
| |
| |
ende hem gheven soude opghehoepte doecht ende bliscap. Althants was die Heilighe Gheest bereit ende quam neder op die discipulen. Want des Pinxter daghes, als die discipulen bi na hondert ende .XX. van mannen ende wiven vergadert waren inden cenakel des berghes van Syon, die beloefte des Heilighen Gheests verwachtende ende volherdende in bedinghe, doe quam een gheruusch ludende inder lucht, als des toecomende gheests, ende dat gheluut vervulde al die gheen die inden huse saten, ende hem openbaerden menigherhande tonghen ghelike vuer, dat is te verstaen rayen van vuer, als tonghen ghescaept, sittende op elcs hoeft bi sonderlinghe. Ende die ghedaente der creaturen, daer die Heilighe Gheest sienlike in neder quam, toende waer om die Heilighe Gheest inden apostelen quam, want die ghedaente des vuers toent dat hem die Heilighe Gheest ghegheven wart tot eenre stercheit, die ghedaente der tonghen tot consten. Want die tonghe brenct die const voert, ende dat vuer maect hart die aerden vate.
Doe waren in Iherusalem Joden, mannen van religien, ende inden lande van Judeen wonende, ende daer om quamen daer veel ander Joden, bi na
| |
| |
van allen gheslachten die onder den hemel sijn. Want die Joden in veel vanghenisse ghespreit waren, die so van alre hande gheslachten die tonghen consten ende nu ten daghe der feesten daer alle ghecomen waren. Ende als si dat gherucht hoerden inder lucht, vergaderden si alle totten jonghers ende hoerden die spreken. Ende hem verwonderde seer, want si elc hoerden in sijnre tonghen spreken. Mar sommighe bespottense ende seiden, dat si vol mosts waren. Ende al wast dat si dit in spotte seiden, het was nochtan gheestelike waer, want si vol nuwes wijns waren der gracien des Heilighen Gheests.
Ende want die jonghers dus vander craft des Heilighen Gheests ghetroest, ghesterket, gheleert, ontsteken, verlicht ende mit alre bliscap vervult waren, so beroerden si al die werelt. Ende dat werc ende die vrucht die daer na ghevolghet is, tonen hoe groter eren dese feest van huden waerdich is. Ende al ist, dat wi Gode altoes loven souden, nochtan sul wi hem sonderlinghe loven in groten feesten, ghelike als dat hemelsche heer altoes Gode lovet ende hebben daghe der bliscappen, want nummer en ghebrect daer feest ende dancbaerheit ende lof Gode te spreken, want het staet ghescre\ven:
| |
| |
"Salich sijn si, Heer, die in dinen huse wonen, want si inder ewicheit di loven sullen".
Laet ons oec haesten in te comen in die rust, daer bliscap overvloedich onghebreeclijc is, ende laet ons suchten tot onsen vaderlande mit al onsen craften. Laet ons haten die vergaderinghe ons onsalighen stinkenden lichaems ende laet ons hem gheen sorghe maken in begheerten, want het ons hier ghekerkert hout ende vreemde van so groten guede, want als die apostel spreect: "Also langhe als wi in desen lichaem sijn, so sijn wi vreemde ende pelegrims van Gode." Spreect dan mitten selven apostel: "Ic begheer ontbonden te wesen, ende mit Cristo te wesen", ende: "Ic onsalighe mensche, wie sel mi vrien vanden lichaem des doots?" Laet ons dan begheren hier ontbonden te wesen ende laet ons stadelic dat bidden van onsen Heer, want wijs bi ons selven niet crighen en moghen. Ende laet ons doch ten minsten sterven der werelt ende hoer hoecheit ende begheerlicheit, ende laet ons ons of trecken mit sterker herten ende mit volherdinghen van desen vergancliken dijnghen ende van desen onsalighen, corten ende lichten troestinghen deser sienliker dijnghen, die onse siele besmitten ende wonden. Laet ons mitter herten tot onsen
| |
| |
Heer clymmen ende onse wanderinghe si mit hem inden hemel, op dat, als wi dus doen, moghen waerdich werden niet pelegrime ende vreemde te wesen, mar borghers der heilighen ende huus ghenoten Gods. Laet ons oec onsen Heer aen sien ende hem altoes draghen in onsen herten ende manlike striden, want al dit leven hier is mit recht gheheten een striden ende een becoringhe, want gheluc ende ongheluc, hetten ende coude, eten ende hongher, slapen ende waken, cloecheit ende traecheit, screyen ende bliscap, rust ende arbeit, ghe\sontheit ende siecheit, ghebrec ende weelde, ende al dat inder werelt is vecht ende strijt teghens ons ende leghet ons laghen. Ende want onse viant nummer van ons en is, so sel onse moet altoes bereit wesen weder te staen, want die strijt cort is ende dat loen ewich.
Daer om, wat ons tijtliker ghenuechten ghemoetet, dat sul wi altehants achten als oft gheleden waer, ende die oghen ons herten oprechten tot den, dat altoes blivet. Want al dat in aertrike is, dat vergaet haestelike als een scheem, also dat wanneer si gheleden sijn, dat si schinen of si niet en hebben gheweest. Daer omme, dat hier ghenuechlijc of pijnlijc is, dat vergaet
| |
| |
schier, mar het blivet inder ewicheit, dat naden daghe des oordels ghenuechlic is of pijnlijc. Ende wi en moghen hier niet waerdichs doen of liden teghens dat wi hier na hopen te vercrighen of te vlien. Waer of Sinte Augustijn aldus spreect: "O mijn siele, of wi daghelijcs mosten liden tormenten ende pinen ende die helle langhe tijt mosten verdraghen, op dat wi Cristum in sijnre glorien sien mochten ende sinen heilighen warden toe ghevoecht, en waert niet wel waert alle droefheit hier te liden, op dat wi sulcs guets ende sulker glorien deelachtich wesen mochten? Laet ons dan liden, dat ons die bose gheeste laghen legghen, dat si hoere becoringhen bereiden. Laet ons liden, dat dat lichaem ghebroken warde met vasten, verdruct warde mit harden clederen, beswaert warde mit arbeide, dat het verdroeghe van waken. Laet ons liden, dat ons die een beroepe, die ander onruste doe, dat ons die coude crom make, dat die consciencie wroeghe, die hette berne, thoeft swere, die borst verdroghe, die maghe vol wijndes warde, dat mijn leven ghebreke in sericheden ende mijn jaren in suchtinghen;, dat vervulinghe come in mijn ghebeente ende onder mi vloeye;, op dat ic rusten moghe inden daghe der tribulacien ende opclimmen tot onsen
| |
| |
omghegorden volke, die omghegordet sijn mit glorien ende mit vreden."
|
|
Auteursrechtelijk beschermd