|
| |
Wat du dencken sulste te metten tijt. Dat .xxix. capittel
Te metten tijt sulste verwect werden van dinen slaep, vol tranen ende rouwen om dijnghe die du van completen ghedacht hebste. Ende dan sulstu dencken ende in den gheest sien, hoe dijn Heer sit onder sijn viande, versmaet ende onteert, ghelaten van sinen jongheren ende vrienden.
Die biscop Annas vraghede Ihesus van sijnre leer, ende als hi seide: "Ic hebbe openbaer der werelt ghesproken; vraghet den ghenen die dat ghehoert hebben"; een vanden knechten gaf hem enen kinnebacken slach ende seiden: "Hoe ant\woerdestu
| |
| |
so den bisscop?" Ende Annas sende hem ghebonden tot Cayphas den bisscop, daer si hem mit veel versmadenis groet liden deden, waer of Ancelmus dus seghet: "Doe wordestu ghebrocht totten rade der bisscopen. O alre minnentlicste Heer, wat doghestu daer onwaerden van dijns selves volke! Dijn eerbaer aensicht, daer die enghelen begheren in te sien, dat alle die hemel verlicht ende vervult mit bliscappen, dat alle rike lude des volcs aenbeden, maecten si onreyne mitten spekel hoers bevlecten monts ende sloeghent mit horen vermalediden handen ende dectent mit doeken in bespottinghen, ende sloeghen di, Heer alre creaturen, in dinen hals als enen versmaden knecht." Dit seit Ancelmus.
Sich dan sonderlinghe elc over, hoe die vermalediden onsen Heer moeyen, valsche ghetughe vercrighen, hem examinieren ende doemen van blasphemien ende oordelen totter doot, omdat hi alst behoert die waerheit beliede. Ende hoe dat si hem mit veel lasters moeyen ende hi hem in allen verduldelijk hadde, ende doech mit hem. Want wie soude horen moghen of in sijnre herten vertrecken, dat die Heer der enghelen gheworden is laster der menschen ende die
| |
| |
Soen Gods des Vaders gheworden is een verwerpinghe des volcs, ende hem moghen onthouden van screyen? Sich als onder ander woerde onse Heer den Joden seide: "Voerwaer seg ic ju, ghi sult des menschen soen sien sitten ter rechter hant der moghentheit Gods", hoe doe die prince der priestere schoerde sine cleder ende seide: "Hi heeft gheblasphemiert", ende hoe die ander, die daer bi waren, al op voeren te gader op dinen Heer Ihesu. Sulc sloeghen hem in sijn heilighe aensicht, sulc mit verkierder hant sloeghen sinen sueten honichvloeyenden mont, sulc sinen heilighen hals, sulc in sijn goedertieren aensicht spoghen, want het was den Joden ghewoenlic te spuwen in der gheenre aensicht die si versmaden, sulc sinen heilighen baert uuttoghen, sulke trecten hem bi sinen waerdighen haer ende als te vermoeden is traden si hem onder die voete; dinen Heer ende den Heer der enghelen handelden si qualic sonder reveren\cien ende sonder enighe goedertierenheit. Ende want si alte wreet waren ende sonder ontfermicheit, so deden si hem al dat quaet ende laster dat si mochten, sulc van horen quaden wille, sulc om dat si horen bosen overste behaghen mochten. Wat soudestu doen, oftu dit sagheste? En soudstu di niet werpen
| |
| |
op hem ende segghen: "Laet, laet dus veel quaets minen Heer te doen. Siet, hout mi. Doet mi dat. Slaet mi, ende doet minen Heer also veel onrechts niet."? En soudstu dan niet omhelsen mit ghebogheden knien dinen Heer, dinen Meester, ende ontfanghen ghaern op di die slaghe? Aldus sulstu nu dencken te doen, ende al dinc so te nemen, of du teghenwoerdich waerste ende het op di al comen soude.
Dencke oec hoe droevende Petrus ende Johannes waren als si dit saghen, ende hoe Petrus sat ende warmde hem van buten, want dat warighe vuer van binnen ghelesschet was, ende lochende sinen Heer ende seide: "Ic en kenne den mensche niet", ende hoe onse Heer hem, als hi hem driewerf lochende, aen sach. Ende als Petrus sach, dattet onse Heer ghehoert hadde ende hem aensach, alte hants ghinc hi uutten gheselscap der quaetheit, daer hi hem ghelochent hadde, so als veel lude noch huden doen, ende vloech in een hol, dat noch totten hanen crayen hiet, ende daer screyede hi bitterlike. Och hoe salich sijn, Heer, die gheen die dijn oghen aldus heet maken ende ontfenghen hoer koude herte in dijnre minnen ende dat verlichten so dat si horen Scepper sien. Och hoe schier maken dine oghen heet die be\vrorenheit
| |
| |
des herten ende kieren dat ijs in water der innicheit ende der bitterheit. Ic bidde, Heer, ic bidde, goede Vader ende goedertieren Ihesu, dijnre goedertierenheit, dattu onderwilen ende stadelijc mitten oghen dijnre goedertierenheit mi aensien wilste, mit welken du Petrum aensagheste. Wel moghestu dencken, hoe Petrus karmede ende screyede om sinen Heer ende om sijn sonden, als hi dochte om dat goet, dat hem onse Heer ghedaen hadde, ende hoe dat hi hem ghelochent hadde.
Ten lesten als die princen der Joden waren vermoeyt ende die knechten der quaetheden ende die ander Joden, ghinghen si slapen, ende leiden onsen Heer, als of si hem in enen kerker hadden gheleit, onder enen solre, die men daer noch sien mach, of die teiken daer of. Ende daer bonden si hem aen een steenen columpne, daer noch een deel of is al daer, als men seit, ende lieten bi hem sommighe ghewapende lude om die meerre huede, die onsen Heer al dat ander deel vander nacht moeyeden mit bespotten ende mit vloeken. Sich hoe die coene quade knechte onsen Heer laster ende smadenisse spreken ende op staen teghens hem, onderwilen die een ende bi wilen die ander mit woerden ende mit werken. Sich oec onsen Heer aen be\schaemt
| |
| |
ende verduldelijc swighende tot allen saken, als of hi in misdaden ghevonden hadde gheweest, sijn aensicht neder ter aerden slaende, ende doech zeer mit hem ende sprect: "Och Heer, tot wies handen bistu ghecomen? Hoe groet is dijn verduldicheit? Waerlijc, dit is die ure der duusternisse." Ende aldus stont onse Heer ghebonden recht aen die columpne tot des morghens vroech ghepijnt mit coude ende arbeide, want het winter was ende die nachte lanc waren. Du sulste dan tot hem gaen ende sitten tot sinen voeten, screyende ende wenende, ende dan sulstu mit groter begheerten sijn eersaem hande ende sijn voeten cussen ende die harde banden, ende sulste segghen: "Och Heer, laet doch ju heilighe hoeft rusten op minen schouderen, want ic ju niet verlossen en mach". Ende dan sulstu di hem bevelen mit devocien, ende al dijn vriende, ende sonder twivel hi sel di verlenen dattu van hem begheerste. Aldus sulstu een luttel ontslapen tot sinen heilighen voeten, of du oec slapen mogheste, als du dinen Heer dinen God sieste in sulken staet.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd