Proeve van oudheid-, taal- en dichtkunde

[p. 300]

Parodie van Horatius.

(I. Boek, Lierz. XXII.)

In wien geloof en deugd zig paren,
Schroomt tegenheden, noch gevaren,
Noch 't woeden van de holle baren

Op 's weerelds zee.

Moet hy op aarde als vreemdling zwerven,
En vaak zijn goed, ja leven, derven;
Geen nood! hy landt, terstond by 't sterven,

Aan 's Hemels ree.

Wen ik, in eenzaamheid gezeten,
Van vriend, en maag, van elk vergeten,
Mijn Jesus met een goed geweten

Ter eere zing;

Kan ik het helsche woên verägten:
Deez' Hemeltoonen geven kragten:
En leeren my geloovig wagten

Op 't Heilbeding.

[p. 301]

 

Ja, stel my, daar geen zonnestralen

 

Op 't droevig aardrijk nederdalen;

 

Daar bleeke en doodsche schimmen dwalen

 

Langs berg en dal;

 

Ja, stel my vry in woeste landen,

 

In nare wouden, dorre stranden,

 

Ook daar van Jesus min ik branden

 

En zingen zal.

Y.V.H.