Proeve van oudheid-, taal- en dichtkunde

[p. 303]

Klinkert, aan het genootschap.

Na vijftig jaren daalt de Herfstsneê van ons leven,

En 't zestigst jaar stelt ons het spreekwoord in de hand,

Dat naar het dutten vraagt^(*) van 't winterend verstand;

Wat kan mijn aanvang van het zeventigst dan geven?
't Zijn all' geen Reitzen, die met glans tot tagtig zweven,

Mijn' Kunstgenooten! neen. Gij des, die 't dierbaar pand

Der Tale en Poëzij van ons gezegend Land

Behartigt! klimt. Zoo worde uw Lentezon verheven!

Gaat edelmoedig voord, en toont ons Neêrlands Taal

Niet slegts in 't donker van heur' oorsprong. Staal bij staal

Van haar verhevenheid, haar deftige, en 't vermogen,

Dat zij ter roering heeft, versiere uw neerstig schrift:

Zoo word' het Vreêvertoog, die aangename gift

Des deftigen Bonnets^(†), tot zijn vervolg bewogen.

1769.

M.S.

(*) Zijt gij zestig?

(†) Zie boven, bl. 232. en bl. 230.