Het prieel der gheestelicker melodiie

☞ Van de glorie des hemels.

Ad perennis vitę fontem, &c.

[p. 38]

 

TEr fonteyn van d’eeuwich leuen

 

Dorst mijn ziele seer verdroocht,

 

Siet, zy wilt hier overgheuen,

 

Ist dat lichaems bant ghedoocht:

 

Dies laet sy niet onbedreuen

 

Om ten hemel sijn verhoocht.

 

 

 

Als sy sucht, en doet haer claeghen

 

Ouer ’t groot last en verdriet,

 

Dan crijghts’ int gheluck behaghen,

 

‘Twelck zy door de sonde liet:

 

En ‘tverdriet doet meer ghewaghen

 

Van ‘tgoet soo verquist om niet.

 

 

 

Wie sou doch connen vertellen

 

Al die vreucht van d’eeuwich rijck,

 

Daer sietmen ghestichten stellen

 

Dan ghesteenten leuentlijck:

 

‘Tgout blinct daer, niet om vermellen,

 

T’allen canten rijckelijck.

 

 

 

Dit paleys wert van ghesteente

 

En ghesticht van peirlen fijn:

 

All’de straeten der ghemeente

 

Van fijn gout en cristallijn:

 

Daer en is slijck noch onreente,

 

Oft yet vuyls, oock selfs in schijn.

 

 

 

Droeue winter, zomer drooghe

 

Wort der nummermeer ghesien:

 

Maer der roosen lustigh’ ooghe

 

Maeckt een eeuwich tijts verblien:

 

Daer staen lelien seer hooghe,

 

Duysent vreuchden daer gheschien.

 

 

 

Meerschen groene, velden schoone

 

Sijn deurbloeyt van honich soet:

[p. 39]

 

Alle specerij idoone,

 

Balsem en Caneele goet:

 

D’appels hanghen daer ten thoone,

 

Tot ‘smenschens eeuwich behoet.

 

 

 

Daer en hout de maen haer keeren,

 

Sonn’ oft sterren hren loop:

 

’Tlam is’t licht der stadt des Heeren,

 

’Twelck noyt voor den nacht en sloop:

 

’Tlicht en can daer niet vermeeren,

 

’Tisser altijts dach met hoop.

 

 

 

Want alle smett’ ontsleghen,

 

Des vleeschs strijt zijn sy ontgaen:

 

’tVleesch, nu gheestelijck bedeghen,

 

En den gheest wel ‘tsamen staen:

 

Soo dat zy, voor quaet beweghen,

 

Van malcander vred’ ontfaen.

 

 

 

Van dit leuen nu ontsleghen,

 

Kommen tot den eersten staet:

 

En sy sien des waerheyts weghen

 

Soo zy is, ten hoochsten graet:

 

Daer uyt putten zy van deghen

 

Water soet als honich-raet.

 

 

 

Sy sijn altijts in een wesen,

 

En houden den seluen standt:

 

Ieuchdich, claer, schoon, uytghelesen,

 

Vry van grief, en van mishandt:

 

Alle sieckt’ is daer verwesen,

 

Ionck, fray zijn sy t’allen kant.

 

 

 

D’eewich sijn houden zy vaste,

 

Want ‘tvoor by-gaen is voor by:

 

Daerom zijn sy vanden laste

 

En van smett’ en letten vry:

[p. 40]

 

Hebbende ‘tleuen te gaste,

 

‘tRecht des doots verslinden zy.

 

 

 

Wat en konnen sy niet weten,

 

Die hem weten diet al weet:

 

Want des herten gront secreten

 

Sijn voor elck euen ghereet:

 

‘Therte, will’, en sins ghemeten

 

Is van al in een beleet.

 

 

 

Waer dat ‘tlichaem is, met vrede

 

D’arents die vergaren daer:

 

D’enghels en Godts vrienden mede

 

Met Christo verblijden haer:

 

En het selve broot heeft stede

 

Voor Borghers hier ende daer.

 

 

 

Hongherich en sat met eenen,

 

Dat sy hebben lust haer noch,

 

Versaetheyt maeckt gheen verleenen,

 

Noch den hongher maeckt ghecroch,

 

Eten en hongher vereenen,

 

Nochtans vol sonder bedroch.

 

 

 

Altijts nieuwen sangh sy hooren,

 

Van een toon seer excellent,

 

Het iolijt verblijt die ooren,

 

Door ‘tsoet spel, en instrument:

 

‘sKonincx lof singhen zy vooren,

 

Door wie den strijt is vol-ent.

 

 

 

Hoe gheluckich is die ziele

 

Die den Koninck siet, en heeft:

 

En siet ‘swerelts ronde wiele

 

Woelen, die van ancxste beeft:

 

Sonnen, maen, al oft al viele

 

Daer sterr’ en Planet’ aencleeft.

[p. 41]

 

Iesu, prijs der campers coenen

 

Neemt my in v vrydoms throon:

 

En naer ‘scrijchs gordels ontdoenen

 

Gheeft my der victorij Croon,

 

Dat ick met v Campioenen

 

Krijghen mach des hemels loon.